Na twee dagen van afwezigheid ben ik weer terug met een nieuwe blog!

Beide dagen heb ik in de Disneyparken doorgebracht en dan komt daar toch echt het moment van afscheid. En oh wat heb ik daar altijd moeite mee! Bij dit soort dingen kan ik gelukkig nog tegen mezelf zeggen dat het niet voor altijd is, dus dat maakt het wat dragelijker, maar toch is het altijd weer een dingetje.

Op zaterdag ben ik de hele dag in Disney California Adventure geweest. Het is druk, wat natuurlijk niet zo gek is op een zaterdag en daardoor zijn er bij de populaire attracties lange wachtrijen. De attractie Guardians of the galaxy spande wel de kroon, daar konden ze de wachttijd niet eens meer registreren. Uiteraard was er een rij in het wachtgebied van de attractie zelf, deze rij werd onderbroken door een weg/looproute richting een andere gebied van het attractiepark en de rij ging verder aan de overkant van de weg, backstage. Maar daar hield het niet op, deze rij maakte weer een bocht terug naar de weg en liep vervolgens door richting het gebied "a bug's life". Ik denk dat de wachttijd minimaal 3 a 3,5 uur was, maar waarschijnlijk langer. Deze sla ik dus maar even over en ga later op de dag kijken hoe lang het dan duurt.

Bij de attractie die een single rider rij hebben, zijn de wachttijden gelukkig wat korter en ik maak daar dus ook gebruik van. Tussendoor geniet ik weer van zo'n heerlijk Frozen lemonade Strawberry ijsje en van de omgeving.

's Avonds besluit ik bij Guardians of the galaxy te gaan kijken hoe lang de rij nu is. Op het bord staat 140 minuten. Ik wil deze attractie graag nog een keer doen, aangezien ik de avondversie nog niet heb gedaan en besluit daarom toch maar aan te sluiten in de rij. In deze Disneyparken hebben ze maar op een paar punten wifi en uiteraard hier dus net niet. Ik moet me dus vermaken met een spelletje op mijn telefoon, maar dat schoot ook niet echt op. Het spelletje geeft je maximaal 5 levens en daarna moet je ruim 15 minuten wachten tot deze weer geactiveerd zijn. Gelukkig blijkt het uiteindelijk geen 140 minuten te zijn, maar 60 minuten. En het was het wachten dik waard! Wat een topattractie! Ik heb de longen uit mijn lijf geschreeuwd en dan vooral van plezier. In tegenstelling tot de dagversie is de lift veel sneller met naar boven en naar beneden gaan en val je volgens mij dieper. Ik moest mijn tas heel goed vasthouden, want die wilde steeds omhoog vliegen.

Maar dan is tocht de tijd aangebroken dat ik het park moet gaan verlaten. Ik was rond sluitingstijd 22.00u uit de attractie, dus alleen de winkels zijn dan nog open en ik moet ook nog eens het hele stuk van 30 minuten terug lopen naar mijn hotel. Ik besluit nog één winkeltje in te gaan en zie nog superleuke houten lepels/spatels voor mijn nieuwe huisje, dus die neem ik uiteraard mee. En dan nog een laatste blik naar achteren en dan is het echt tijd om terug te lopen naar het hotel.

Op zondag ben ik naar het Disneyland Resort geweest. Ik wilde het niet al te laat maken, omdat ik mijn koffer nog voor een deel moest inpakken, maar dat was niet echt gelukt. Ook vandaag is het druk, maar de wachtrijen vallen gelukkig mee, ook dankzij de single rider rij. Ik kies de attracties zorgvuldig uit, zodat ik alleen de attractie nog doe die ik echt leuk vind. Dus de attractie van Indiana Jones, Splash Mountain (2x), Pirates of the Caribbean, Haunted mansion en It's a small world (beste versie van alle parken). Ook doe ik een paar attracties die ik nog niet eerder heb gedaan deze week, Tarzan's tree house, monorail en de trein. De monorail verbindt Down Town Disney met het park, maar ik doe deze rit voor het uitzicht. De Monorail zweeft namelijk boven beide parken tijdens de rit en daardoor kan ik nog even een blik werpen op Down Town en California adventure. Als ik weer in het park uitstap loop ik naar de trein. De rij is niet zo lang, maar uiteindelijk sta ik bijna een uur lang te wachten eer dat ik mee kan op één van de treinen. Er komen er drie langs, maar er stappen steeds te weinig mensen uit. Eindelijk ben ik aan de beurt en kan ik de rit maken. En de enigste reden dat ik deze rit wil maken, heeft weer met dat afscheid nemen te maken. Nog een laatste ronde langs het park, een laatste blik werpen op de attracties die we onderweg tegen komen. De rit is alleen van korte duur. Bij de eerst volgende halte " Main Street" rijden we niet verder . Een mevrouw zit op het perron, heeft zich aan haar been geblesseerd tijdens het uitstappen en zolang zij op het platform is, mag de trein niet rijden. Er wordt ons zelfs aangeraden om uit te stappen, omdat ze niet weten hoe lang het gaat duren. Ik heb nu al zolang moeten wachten, dit kan er ook nog wel bij..

Omdat de verwonding er niet erg uit ziet, de vrouw zit en praat met omstanders, worden mensen boos dat het zo lang duurt, maar het personeel neemt het zekere voor het onzekere dus het is wachten op een dokter. Na vijftien minuten is mevrouw eindelijk zelf van het perron gelopen, kunnen de mensen instappen en vervolgen we onze rit. Ik stap weer uit waar ik ben opgestapt, Tomorrowland. Van hier loop ik naar Main Street, kijk goed om me heen, werp meerdere blikken naar achteren richting het kasteel en loop het park uit. Dit gedeelte van de vakantie zit er nu toch echt op...

En dan is de dag van vertrek aangebroken. Vandaag vlieg ik naar Toronto, voor het laatste deel van mijn vakantie. Ik heb van het weekend een online reservering gemaakt bij Supershuttle om mij op te halen tussen 8.50u-9.10u. Mijn vlucht vertrekt om 12.58u, dus ik zou dan ruim op tijd op het vliegveld zijn en zo min mogelijk stress ervaren. Het vliegveld van Los Angeles is namelijk altijd hectisch druk en daardoor kan het heel lang duren eer dat je door alle controles bent.

Gisteravond heb ik bijna alles in mijn koffers en tas gedaan. De Starbucksbekers in mijn handbagage. Dacht ik dat ik ze allemaal had, vond ik er weer twee en vervolgens nog eentje. Ik ben toch iets te enthousiast geweest met deze nieuwe verzameling . Uiteindelijk maar eentje mee als extra handbagage, dan doe ik maar net alsof ik deze op het vliegveld heb gekocht. Alles zit in de koffers en ik zit precies met mijn grote koffer qua gewicht op 23kg, mooi!

Ik neem afscheid van mijn kamer en sleep de spullen de trap af naar beneden. Neem nog een paar foto's van de buitenkant, lever mijn sleutel in bij de receptie en sta om 8.45u voor de deur klaar. So far so good! Laat die Supershuttle maar komen!

Ik wacht, en ik wacht, nog eens wachten, nog een keer richting de weg lopen en nog langer wachten. Geen Supershuttle. Ik had gisteren en vanmorgen een smsje gehad hoe laat ik opgehaald zou worden, dus de rit was bevestigd. Ik heb ook een link ontvangen waarmee ik de chauffeur via GPS kan volgen en zien waar hij rijdt, maar die werkte niet. Om 9.15u besluit ik naar de receptie te gaan en vragen wat ik moet doen. Zij was zo lief om direct Supershuttle te gaan bellen, want dit klopte niet. Na vijf minuten was ze eindelijk aan de beurt en gaf ze alle informatie die ik had over mijn boeking en vervolgens gaf ze de telefoon aan mij. Ik werd in de wacht gezet, toen ook zij zagen dat er geen GPS-verbinding was met de chauffeur. Ruim tien minuten werd ik in de wacht gezet!! Vervolgens kreeg ik te horen dat zij geen contact kon krijgen met de chauffeur en wat ik nu wilde. Nou zo snel mogelijk naar het vliegveld! Ze kon wel een taxi regelen voor me, op hun kosten, maar dat zou 30 minuten duren eer er één mij kon komen ophalen.

Tijdens het gesprek probeerde ik te kijken of de GPS weer functioneerde en dat bleek zo te zijn. De chauffeur kwam mijn kant op! Dit vertelde ik aan de vrouw die aan de telefoon was en ik besloot om dan toch maar met deze chauffeur mee te rijden.

Om 9.40u stond deze eindelijk voor de deur. Met allerlei smoesjes probeerde hij zich te excuseren, ik ben er niet op in gegaan. Ik had geen zin in drama en nog meer stress dan ik nu al had. We bleken ook nog eens allerlei mensen op te moeten halen bij andere hotels, hij reed nog een keer verkeerd en uiteindelijk om 10.00u reden we pas richting het vliegveld. Bij het vliegveld was het enorm druk qua verkeer en om 10.50u werd ik bij de terminal afgezet. Iemand anders in het busje bleek nog maar een uur te hebben om zijn vlucht te halen, ik zat gelukkig ruimer in mijn tijd.

Inchecken verliep gelukkig vlot en de grondstewardess stelde me gerust dat ik nog alle tijd heb. De rij voor de security was lang en traag en terwijl ik in de rij sta voor de security schrik ik, ik heb niet bewust afscheid genomen! Wat zal ik doen, nog even de rij uitstappen? Nee, het is niet anders en waarschijnlijk kom ik hier nog wel een keer terug, stel ik mezelf gerust. Ik leg mijn spullen in de bakken, trek mijn schoenen uit en ik loop probleemloos door de detectie. Mijn handbagagekoffertje moest uiteraard weer geïnspecteerd worden, vanwege de pins, maar gelukkig was na een korte blik alles in orde en was ik om 11.30u door alles heen. Ik hoef pas om 12.19u te boarden, dus ik heb nog even de tijd.

Dit gedeelte blijkt gelukkig niet zo hectisch te zijn als het gedeelte waar de vluchten o.a. richting Nederland gaan, dan had het namelijk echt veel langer geduurd. Aan deze terminal zijn ook maar iets van vijf gates, dus kleinschalig. Er zijn een paar winkeltjes, met souveniertjes en met snacks en drinken. Gelukkig ook een paar restaurantjes, want ik wilde nog even iets eten voordat ik moet boarden. Aan boord van deze vier uur en twintig minuten durende vlucht krijgen we namelijk geen maaltijd. Ik heb ondertussen de tijd om rustig iets te eten en iets te lezen. Al met al is het dus toch nog goed gekomen!

De vlucht verloopt wat hobbelig, maar voor de rest prima. Ik zit naast een vader met zijn zoon, waarvan de zoon zich prima vermaakt. Hij trekt aan de stoel voor hem, schopt er regelmatig tegenaan en met het tafeltje slaan kan natuurlijk ook. En vader? Oh die vermaakt zich ook prima, met slapen, een beetje om zich heen kijken en lachen om de dingen die zijn zoontje allemaal doet, de lieverd. Gelukkig blijkt het zusje van dit jongetje op de stoel voor hem te zitten en zijn moeder ernaast. En beide reageren nergens op...

Om half negen, lokale tijd (het is hier drie uur later dan in Anaheim en zes uur vroeger dan in Nederlands) landen we met een lange remweg. Als we eenmaal van boord mogen, moeten we met een roltrap of lift naar beneden en daar staat een lange rij voor de costums/douane. Zoals ook in Vancouver, staan hier van die machines waarbij je je paspoort moet scannen en dan gegevens in moet vullen over je bezoek. Als ik aan de beurt ben, accepteert het apparaat mijn paspoort niet. Ik moet vervolgens in een rij gaan staan en als ik vervolgens aan de beurt ben, word ik weer doorverwezen naar een andere rij.

Vervolgens geeft deze man aan dat ik een formulier moet invullen en overhandigt mij er één. Het is zo'n customs declaration formulier, dus wat ik normaal dus in die computer had moeten invullen, moest ik nu op papier doen. Vervolgens laat ik deze weer zien en mag ik doorlopen. Ik vraag of ik een stempel in mijn paspoort mag, in Vancouver heb ik die namelijk ook niet gehad, en de man legt uit dat ze in Canada geen stempels in paspoorten zetten. Jammer!

Daarna gaat het allemaal wat sneller. Ik overhandig mijn formulier en mag vervolgens doorlopen naar de bagagehal, mijn koffer ligt al op de band, dus snel pakken en naar de uitgang lopen. Ik volg de bordjes richting de UP-trein, want daarmee ga ik naar het centrum van Toronto. Ik moet eerst met een shuttletrein naar terminal 1 en daar ligt ook direct het perron voor de Up-trein. Uiteraard koop ik eerst een kaartje bij één van de machines, een enkeltje is CAD$12,35 en loop vervolgens naar de trein en kan direct instappen. Binnen 25 minuten arriveer ik bij Union Station, Toronto. Vanaf hier is het 12 minuten lopen naar het hostel voor de komende dagen "HI Toronto".

Het ziet er gezellig uit! Ik heb een gemengde tien-persoons kamer en op de gang zitten de douches en toiletten. Ik heb gelukkig een benedenbed en er hangt een kluisje boven mijn bed. Hoop dat ik er in mijn slaap niet tegenaan ga slaan, maar wel fijn dat ik mijn waardevolle spullen daarin kan bewaren. Daarnaast heeft ieder bed ook een nachtlampje, dus ik kan ook iets lezen en hoef daarvoor dan niet het grote licht aan te doen. Ik ben benieuwd hoe mijn eerste nacht gaat verlopen, met tien mensen in één kamer, maar tot nu toe zijn de mensen die ik heb gezien erg vriendelijk en behulpzaam.

Morgen staat er een hop-on-hop-off tour op het programma en ga ik de eerste indrukken van de stad op doen.