Het is maar goed dat ik naar huis ga vandaag, het weer wordt er namelijk niet beter op. Al drie dagen heeft het geregend en ook nu begint de dag met een regenbui. Ik heb een onrustige nacht achter de rug, waarschijnlijk omdat ik bang ben me te verslapen. Daardoor word ik voor mijn wekker wakker en besluit die extra tijd te gebruiken voor een langere douche dan normaal. Na mijn gebruikelijke vakantieontbijt, crackers met jam, cup a soup tomaat en/of een kopje thee, pak ik mijn laatste spullen in. Mijn reisweegschaal geeft aan dat beide koffers 19 a 20kg wegen, dus dat zit wel snor. Alles heb ik in mijn koffer gekregen, behalve mijn pintas, dus die gaat mee als handbagage en gelukkig ook die is dit keer binnen de norm van 10kg.

Na wel honderd keer controleren of ik alles heb, tig keer dezelfde kasten en lades opentrekken die ik al een paar keer had gecontroleerd, trek ik eindelijk de deur achter me dicht. Ik kon de auto gisteren gelukkig vlakbij de uitgang van het gebouw parkeren, dus ik hoef niet zo ver te lopen met de koffers. Wel moet ik ze nog even de trap aftillen en daar blijk ik inmiddels talent voor te hebben gekregen.

Nadat ik de koffers en mijn rugtas in de auto heb gezet, lever ik mijn kamersleutel in en stel de navigatie in op het adres van Alamo waar ik de auto weer moet inleveren. De rit blijkt een uur te zijn, nou maar hopen dat er niet zo veel files op de weg zijn als normaal, want dan kan het wel 1,5 tot 2 uur rijden zijn.

Gelukkig zit het verkeer mee en zijn er geen files! Onderweg, vlakbij het vliegveld, tank ik nog even benzine. Ik heb de auto gehuurd op de huurbasis dat ik de auto vol met benzine mee krijg en hem zelf weer vol terug inlever. Ik stop mijn creditcard in het apparaat en gooi de slang erin, het apparaat doet wel vreemd, want hij geeft aan dat ik niet mijn creditcard moet geven, maar hij begint wel te tanken. Vervolgens slaat hij af bij $10,-. Ik weet dat tanken in de VS goedkoop is, maar een bijna lege tank vullen voor dat bedrag moet niet kloppen. Vervolgens komt er een medewerker naar me toe lopen. Hij geeft aan een fout gemaakt te hebben. Hij moet op tank nummer 16 $10,- zetten, voor dat bedrag wilde iemand daar tanken, maar had het per ongeluk op nummer 6 gezet waar ik stond. Ah, daarom dat hij mijn creditcard weigerde en bij $10,- stopte! Of ik even mee naar binnen wilde lopen om die $10,- af te rekenen. Uiteraard, dus dat deed ik en vervolgens begon ik buiten weer het riedeltje van voor af aan, want mijn tank moest vol. Nu pakte het apparaat wel direct mijn creditcard en vulde mijn tank voor totaal $22,-. Dat is nou nog eens leuk rijden!

Tijdens het rijden luister ik altijd naar de radio en iedere vakantie heb ik dan wel een vakantiehit. Een lied die regelmatig op de radio voorbij komt en waarbij ik de volume net even "iets" harder zet dan normaal. Deze vakantie was dat het liedje Thunder. Normaal hoorde ik dit nummer wel diverse keren op een dag voorbij komen, maar nu had ik hem nog geen één keer gehoord. Als ik bij het vliegveld aan kom en richting Alamo rijdt hoor ik opeens MIJN nummer!! Toeval?? Ik heb enorm traag richting het afleverpunt gereden, zodat ik het hele nummer mee kon "zingen".

Het inleveren van de auto verloopt voorspoedig en alles is in orde. Bessie, zoals ik het rode lieverdje had genoemd, heeft goed werk afgeleverd. Ik weet dat het raar klinkt, maar ik moet dan altijd even de auto hiervoor bedanken in mezelf. Al ligt het natuurlijk aan mijn geweldige rijstijl dat ik veilig van a naar b ben gekomen de afgelopen week.

Ik laad snel mijn spullen uit, vergeet bijna nog de houder van de navigatie , maar zie het gelukkig op tijd. De vertrekhal ligt op een paar meter afstand, dus een kleine stukje lopen en ik ben al binnen. Orlando Sanford International is een klein vliegveld. Het is rustig bij de incheckbalie en ik mag meteen inchecken en mijn koffers afgeven. Deze blijken samen 43kg te wegen! Dat is voor het eerst dat mijn reisweegschaal niet klopt... gelukkig doet de jongeman achter de balie niet moeilijk en hoef ik er niets uit te halen. Terwijl de mensen die bij de balie naast mij geholpen worden hun handbagage ook nog op de weegschaal moeten zetten, hoef ik dat niet te doen.

Ik eet en drink nog mijn laatste restjes op voordat ik door de security ga. Als ik klaar ben, ga ik in de korte rij staan. Dat is echt het voordeel aan een klein vliegveld, je bent overal zo aan de beurt. Ik leg mijn spullen in de bakken en trek mijn schoenen uit. Ikzelf kom probleemloos door alles heen, maar mijn rugtas is een rode vlag. Oeps, helemaal vergeten dat ik mijn pintas daarin heb zitten. Uiteraard moet ik deze laten zien en na controle van de tas is alles in orde. Mevrouw vond dat ik erg leuke pins heb.

Via de roltrap ga ik naar boven en daar is dan de wachtruimte, één restaurant en vijf winkeltjes. Tsja, het stelt niet veel voor. Ik besluit mijn blog van donderdag te schrijven en online te zetten. Het boarden zou om 14.00u beginnen, maar dat loopt uit. Uiteindelijk om 14.30u worden we opgeroepen om in te stappen.

Eenmaal aan boord moeten we ook weer wachten, want nog niet iedereen blijkt aan boord te zijn. Deze vlucht vliegt eerst nog door naar Miami en mensen die daar naar toe doorvliegen staan nog vast bij de douane, omdat deze niet zo snel werken. Uiteindelijk vertrekken we met 1,5 uur vertraging.

De vlucht wordt niet uitgevoerd door een vliegtuig van Tuifly zelf. Hier blijkt iets mee te zijn en daarom neemt AirTanker, een Engelse maatschappij, de vlucht over. Deels met eigen bemanning en drie bemanningsleden van Tuifly. Ik had hier geen bericht van gehad, maar ik hoorde van mensen die rechtstreeks bij Tui hadden geboekt dat hij bij hun van te voren kenbaar was gemaakt. Tsja en dan is het even wennen als je een Dreamliner verwacht. In deze Airbus 330 is op alles bezuinigd. Ik heb twee kussentjes en een dekentje nodig om geen last van het zitten te hebben en er zitten geen schermpjes in de stoelen. Geen films kijken dus onderweg. Er blijken wel een paar schermpjes in het ruim te hangen, waar je dan gezellig gemeenschappelijk naar kijkt, ahum. Hierop worden echt enorm vreemde en slechte films vertoond, dus ik sla een beurt over. Gelukkig heb ik nog een paar tijdschriften over en lees ik die onderweg. Ook val ik gelukkig een paar keer in slaap en denk ik dat ik meer dan de helft van de reis slapend heb door gebracht. Al knap ik voor mijn gevoel daar nooit echt van op...

De reis en tussenstop in Miami verlopen voorspoedig. Het valt me op hoeveel mensen er in Miami uit stappen, blijkbaar toch een populairdere bestemming dan Orlando. Tijdens de tussenstop blijven de mensen die doorvliegen naar Amsterdam in het vliegtuig zitten en wordt de aanwezige handbagage gecontroleerd. Dit om te voorkomen dat er bagage achterblijft van mensen die net zijn uitgestapt. Dit proces verloopt allemaal vrij voorspoedig en binnen 45 minuten kunnen we vertrekken met de nieuwe passagiers & frisse bemanning aan boord.

De maaltijden van vandaag zijn weer erg lekker, deze worden wel door Tuifly geregeld. Kip, aardappels en sperzieboontjes. Ik eet nog net niet het bakje waar het in zit ook op. Als ontbijt krijgen we bruin brood met kipfilet. Ik ben er een beetje huiverig voor, maar het smaakt lekker.

Wat me opviel tijdens de reis, ik ging iets te drinken halen achter in het vliegtuig, dat een deel van het personeel op de grond aan het slapen was. Blijkbaar heeft dit vliegtuig geen aparte cabine voor het personeel om te rusten. Ze lagen dus met een kussentje en kleedje, die wij als passagiers ook krijgen, op de koude grond. Ik vind dit eigenlijk best schokkend en barbaars en zeker niet meer van deze tijd.

Later dan gepland landen we om 8.50u op Schiphol i.p.v. 8.25u ( door de vertraging in Sanford). Na lang taxiën (we landen op de Polderbaan) parkeert de piloot jammer genoeg niet het vliegtuig aan een gate, maar in een parkeervak naast de randweg. We worden verzocht om te blijven zitten, omdat we moeten wachten op een trap om het vliegtuig te kunnen verlaten. Er komt uiteindelijk één trap en we moeten allemaal via één uitgang het vliegtuig verlaten en daarna moet iedereen met bussen naar de pier worden gebracht. Maar, er blijkt miscommunicatie te zijn. Schiphol verwachtte een vliegtuig met 150 passagiers en niet een Airbus met meer dan 250 mensen aan boord....Er zijn dus te weinig bussen. Na één uur wachten vanaf de landing zit ik eindelijk in een bus, op weg naar pier G. Als we daar zijn, blijven de deuren dicht en wordt er niets gecommuniceerd! Na vijf minuten komt er een geel busje van Schiphol aangereden en stapt er een jong knulletje uit (hij moet toch 18 jaar zijn...). Terwijl hij heerlijk kauwend met een open mond van zijn kauwgom geniet, geeft hij de buschauffeur het teken dat de bus nog iets naar voren moet. Vervolgens worden de deuren eindelijk open gedaan en mogen we uitstappen en het gebouw binnen lopen. Ik volg de borden richting de bagagehal en daar komt alweer het volgende obstakel in zicht. Douane! Wat een ramp, denk je alles gehad te hebben, sta ik hier ook nog eens dertig minuten te wachten. Eenmaal in de bagagehal probeer ik op het scherm te zoeken op welk band de koffers liggen, maar nergens staat Orlando en/Of Miami vermeld. Gelukkig heb ik één opvallende koffer qua kleur en als ik de banden afloop zie ik al snel mijn eigen koffers liggen. Ik pak ze snel van de band en stuur mijn vader een berichtje dat hij me kan komen ophalen. Zonder problemen loop ik de bagagehal uit, naar boven richting vertrek 3. Omdat Schiphol de Kiss & Ride heeft afgesloten, is dit de makkelijkste manier om opgehaald te worden. En aangezien het vanaf ons huis maar 10 a 15 minuten rijden is naar Schiphol hoef ik gelukkig niet lang te wachten op taxi papsie. Om 10.30u ben ik eindelijk thuis, na een lange vermoeiende reis.

2017 was een fantastisch jaar op het gebied van reizen. In januari ben ik naar Hong Kong geweest, mei naar Florida, september naar Canada & VS en nu dus in november nog een keer naar Florida. En dan moet ik natuurlijk niet de korte tripjes vergeten: o.a. 2x Londen, 2x Newcastle en 7x Disneyland Parijs.

Tsja en nu? Mijn handen jeuken om snel weer iets te boeken en plannen voor nieuwe reizen heb ik genoeg. Volgend jaar weer terug naar de VS? Die kans is wel heel groot, maar dan het liefst met mijn ouders. Die kans is alleen vrij klein aangezien we geen oppas hebben voor Charlie . Shanghai, China is ook een grote kanshebber en dan in combinatie met een andere Aziatische bestemming. Als ik daar ben geweest heb ik alle Disneyparken gezien en kan ik mooi weer opnieuw gaan beginnen.

Nu eerst maar eens na genieten van deze korte reis!

P.S. Gisteren (donderdagavond) heb ik een afscheidsdienst gehouden voor mijn lieve trouwe groene All Stars. Er is mooi gesproken (door mezelf) en ik heb een kaarsje gebrand. We kunnen terug kijken op waardig afscheid en ik wil iedereen bedanken voor de (emotionele) steun van de afgelopen week. Dit heeft mij erg geholpen bij het rouw-en verwerkingsproces.