Dag 3,4 en 5 Disneyland Tokyo & Disney Sea

Blog woensdag 2 mei t/m vrijdag 4 mei

De afgelopen dagen ben ik naar Tokyo Disneyland Resort geweest.
Wat ontzettend fijn om weer in Disney te zijn, het voelt iedere keer weer als thuis komen, naar welk Disneypark ik ook ga.
Ik verbleef in het Disney Celebration Wish hotel. Dit is een officieel Disneyhotel en is nog maar recent geopend. Dit hotel ligt op 20 a 25 minuten rijden van de parken, wel erg afgelegen bleek in de praktijk, maar het is een prachtig hotel. Uiteraard in Disneythema en allemaal lekker roze in het vernieuwde It's a small world design.
Helaas had ik de afstand tot de parken van te voren niet goed ingeschat, want in de praktijk was het toch best een lang stuk rijden. Zo'n lange reistijd voelde toch een beetje zonde van de kostbare tijd. 's Middags wilde ik toch vaak even terug naar het hotel om mijn aankopen te brengen of om even te rusten, maar dit koste dan bij elkaar bijna alleen al een uur aan reistijd. Ik weet dus niet of ik de volgende keer weer voor dit hotel zou gaan, puur alleen door de afstand, de rest was allemaal magisch.

In het hotel heb ik een drie-daagse ticket gekocht voor de parken. Dag 1 en dag 2 mag je maar naar één van de twee parken en dit moet je van te voren aangeven. De derde dag (en de vierde bij een 4-daagse ticket) mag je tussen beide parken hoppen.
Ik besloot om op woensdag naar Disney Sea te gaan. Dat is één van de totaal twee parken hier in Tokyo. Disney Sea is niet te vergelijken met andere Disneyparken en is echt uniek in zijn soort. De decors en gebouwen zijn prachtig, voornamelijk in Italiaanse en Amerikaanse stijl, maar het heeft voor mijn gevoel weinig met Disney te maken. Alleen de souveniers en bepaalde attracties laten zien dat het een Disneypark is. In één dag heb ik hier alles op mijn gemak kunnen bekijken. Door de lange wachttijden, van gemiddeld twee uur, heb ik niet alle attracties kunnen doen. Gelukkig heb ik twee jaar geleden op één na alle attracties kunnen doen, dus voelde dat voor mij niet als een gemis. Het is wel jammer dat ook dit keer Toy Story Mania niet is gelukt, maar ik ga geen 2,5 uur in de rij staan.

Deze week is het Golden Week in Azië en zijn veel Aziaten vrij. Al met al viel de drukte mij dan nog mee, aangezien twee jaar geleden de wachttijden hetzelfde waren en er toen geen feestdagen of andere bijzonderheden waren.
Dit jaar is het feest voor Disneyland Resort Tokyo, want het bestaat 35 jaar en dit wordt groots gevierd met als thema "The happiest Celebration!". Alles staat in het teken van dit jubileum, onder andere nieuwe parades, vuurwerkshow en speciale merchandise. Er hangt echt een feeststemming en ik voelde me zelf een klein beetje jarig.

Op donderdag en vrijdag ben ik naar het Disneyland Resort geweest. Qua drukte was het donderdag nog wel te doen, maar vrijdag was een ramp. Ik kon bijna over de hoofden heen lopen. Rond 14.00u werden er geen tickets meer verkocht en mocht je alleen het park op als je al een geldig ticket had. Wachtrijen van 2 a 3 uur waren meer regel dan uitzondering, dus helaas heb ik ook in dit park niet alle attracties kunnen doen. Daarentegen bood dit wel de kans om wat minder populaire attracties te doen en die bleken dan ook nog eens verrassend leuk te zijn.

Voor sommige attracties maak ik een uitzondering als het op wachten aankomt.
Splash Mountain is één van mijn favoriete attracties en de wachttijd was daarvoor 180 minuten. Gelukkig heeft deze attractie een single rider lane en hoefde ik uiteindelijk maar dertig minuten te wachten! Terwijl ik in de rij stond te wachten, werd er op een gegeven moment iets omgeroepen. Alle communicatie bij de attracties gaat enkel in het Japans (sporadisch zijn er Engelse instructies) dus ik had geen idee wat er aan de hand was. Om mij heen probeerde ik te informeren naar wat er net was omgeroepen, maar niemand in de rij bleek Engels te spreken ofwel te begrijpen. Ik zag niemand aanstalten maken om de rij te verlaten of ook maar een spier verreken, dus het zal wel niet iets ernstigs zijn....hoop ik! Voor mij staan vier Japanse meiden, waarvan er twee een beetje onrustig zijn, om zich heen kijken en uiteindelijk uit de rij uitstappen. Ze lopen eerst naar links en vervolgens komen ze niet veel later terug en lopen ze naar rechts. Wat die nou aan het doen zijn.... Niet veel later zie ik ze weer verschijnen, maar nu is er een derde persoon bij. Ze wijzen mijn kant op en de derde persoon blijkt een castmember te zijn. Deze twee lieve meiden hadden iemand voor mij gehaald om uit te leggen wat er aan de hand is en wat er dus steeds werd opgeroepen.
Het bleek dat de attractie storing ondervond en daardoor gereset moest worden en naar verwachting binnen enkele minuten weer normaal zou gaan werken. Het voelde toch als een opluchting dat ik nu wist wat er steeds werd omgeroepen. En wat fijn dat er nog zulke behulpzame mensen zijn!

De uitleg van de castmember ging alleen niet zonder slag of stoot. De jongeman sprak Japans-Engels, oftewel niet te verstaan . Na een paar keer goed luisteren en mijn oor richting zijn gezicht te wenden, haal ik pas herkenbare woorden uit zijn verhaal. Tsja, dat Japans-Engels kom je hier sporadisch tegen, over het algemeen spreken er maar een handvol mensen Engels. En als ze het al spreken, is het Japans-Engels. Oftewel, ze spreken het wel, maar ik versta ze dus niet. Ik kan dan soms niet het verschil horen of ze Engels of Japans tegen me praten... maar met wat handen- en voetenwerk komen we er met elkaar wel uit. Zoals ook in dit geval!

De drie dagen zijn voor de rest omgevlogen! Ondanks de drukte, heb ik me goed kunnen vermaken. De temperatuur was over het algemeen goed. Er was wel veel wind waardoor de avondshows steeds werden afgelast, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik zit nu al te bedenken wanneer ik weer terug ga...iets met een vat en verzuren..., toch?

Dag 2 Dagtocht Mount Fuji, Yamanakako onsen en outlet shopping

Blog dinsdag 1 mei 2018

Gisteren lukte het ondanks mijn vermoeidheid niet om op tijd te gaan slapen en viel ik uiteindelijk rond middernacht in slaap. Vandaag was ik alweer om half zes klaar wakker. Zucht...

Gelukkig staat er vandaag wel iets leuks op het programma, waar ik mij erg op heb verheugd. Een dagtocht naar Mount Fuji, een onsen en een outlet shopping centre.
Deze dagtocht heb ik twee jaar geleden ook gedaan toen ik hier was, maar toen was het zo mistig dat Mount Fuji foetsie was. Dus nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Om half negen moet ik mij melden bij een het kantoor van JTB Sunrise tours in een nabij gelegen hotel op 10 minuten lopen van het hotel waar ik verblijf. Om kwart voor negen rijden wij richting onze eerste bestemming, Mount Fuji! Het is vandaag een prachtige, warme dag en geen mist! We kunnen Mount Fuji al vanuit Tokio zien en dat blijkt maar sporadisch zo te zijn. De rit duurt ongeveer 2,5 uur en dan zijn we bij het 5e station op de berg. Hier mogen we even van het uitzicht genieten en uiteraard de souvenierswinkeltjes bekijken. Mount Fuji is een mooie berg qua vorm en de sneeuw die er op ligt maakt het plaatje af.

Na dertig minuten rijden we richting een plek waar een lunch wordt genuttigd. Ik heb niet voor deze optie gekozen, dus ik mag de komende 50 minuten zelf invullen. Helaas spreken de restaurantjes mij niet aan en besluit ik maar mijn meegebrachte banaan op te eten als lunch. Ik gebruik mijn tijd om de souvenierswinkeltjes te bekijken en te genieten van de omgeving. De lunchlocatie is namelijk aan het Kawaguchi meer, met prachtig uitzicht op de omliggende bergen.

Na de lunch rijden we naar Yamanakako Onsen. Een onsen is een Japanse warmwaterbron, een soort van hot spring.
Ik had niet meteen door dat we hier naar toe reden, want onze gids had het maar over een bussh. Ik dacht eerst aan een bus, maar had nergens iets gelezen over het overstappen naar een ander vervoersmiddel of een activiteit met een andere bus.
Uiteindelijk viel bij mij het kwartje, ze had het over bath (bad). De gids Moko is een lieve vrouw/gids en spreekt over het algemeen goed Engels, alleen haar uitspraak zorgde dus af en toe voor wat verwarring. Vooral woorden met de letter r waren een uitdaging. Tijdens de begin van onze reis vertelde ze iets over de Japanse taal en letters, maar ook bij dit verhaal had ik niet snel door wat ze aan het vertellen was. Ze had het steeds over Chinese kallektes... en daarmee bedoelde ze dat de Japanse taal o.a. bestaat uit Chinese karakters/symbolen.
Maar goed, een onsen was dus ons volgende programmaonderdeel.
Bij de ingang moet je je schoenen uittrekken en in een kluisje stoppen. Dit kost ¥100 = €0,80, maar dit krijg je na afloop weer terug. Vervolgens mag je naar boven lopen waar de kleedkamers zijn. De heren en dames hebben gescheiden baden en je komt het andere geslacht dus ook nog niet tegen. Er zijn geen kleedkamers, dus je kleedt je uit in de ruimte waar de kluisjes staan en iedereen zich om- en aankleed. Deze kluisjes kosten ook Y100 en krijg je terug na gebruik. Ik kleed me snel uit, want we hebben totaal maar 1 uur voor deze activiteit en dat is inclusief uit-en aankleden. Je mag jezelf niet bedekken als je de onsen in gaat. Een klein handdoekje mag je meenemen, om bijvoorbeeld op je hoofd te leggen, maar voor de rest laat je alles in het kluisje achter. Iedereen is dus compleet naakt. In Nederland zou ik dit nooit, maar dan ook echt nooit doen, maar hier vind ik het zalig. Niemand die ik ken en de kans dat ik deze mensen ooit nog tegenkom is erg klein.
Als je klaar bent met uitkleden, moet je je eerst volledig wassen. Er zijn kleine wastafeltjes met krukjes en er staan doucheproducten. Als je jezelf gewassen hebt, mag je de baden in. Er zijn drie verschillende baden binnen, onder andere een bubbelbad en ze verschillen allemaal van temperatuur. Koude en warme baden wisselen elkaar af. Buiten zijn ook nog twee baden en deze liggen in een prachtige tuin met Bonsaiboompjes en uitzicht op Mount Fuji! Ik blijf het langst in de buiten baden. Qua temperatuur vind ik deze het fijnste (37,5C en 42,8C), maar ik voel me hier ook het meest ontspannen. Zalig! Na 40 minuten duik ik nog even één van de sauna's in, maar deze is mij te warm en ik besluit nog even af te koelen in één van de binnenbaden. En dan zit de tijd er helaas alweer op en is het tijd om mij om te gaan kleden en weer terug te gaan naar de bus.

De bus vertrekt richting onze laatste stop, Gotemba Premium Outlets.
Een fijn, groot outletcentrum dat onderdeel is van Simon, een Amerikaanse Outlet concern. Hier krijgen we twee uur de tijd. Gelukkig weet ik nog van de vorige keer waar de winkels die ik leuk vind liggen, dus dit bespaart tijd. De Disney Store had helaas geen dingen die ik leuk vind, maar bij Gap ben ik goed geslaagd. Ik besluit om hier iets te gaan eten in plaats van in Tokio, maar helaas valt dat niet zo goed. Volgende keer moet ik het toch alleen maar bij rijst houden.

Om 18.15u vertrekken we weer richting Tokio. Ik werp nog een laatste blik richting Mount Fuji en val dan snel in slaap. 1,5 uur later word ik weer wakker en is het tijd om uit te stappen. We zijn terug in Tokio en de dagtocht zit er alweer op.

Ik loop nog een stukje door het winkelgebied van Shinjuku.
Er is in Tokio veel neonreclame te vinden, maar ik vind het over het algemeen geen bruisende stad. De karaokekamers, kleine hokjes waar je met een klein groepje karaoke kunt zingen en de arcadehallen kom je hier veel tegen. De arcadehallen vond ik erg leuk en ben ik ook even blijven staan kijken. Deze ruimte is volledig gevuld met gokapparaten met grijparmen. Van hele kleine knuffeltjes tot enorme knuffels kun je winnen, zolang je de knuffels met de grijparm door het gat kan krijgen. En dit wordt dus heel fanatiek gedaan. Sommige mensen bleven maar geld inwerpen en uiteindelijk niet winnen. Maar er waren ook mensen die binnen drie keer al prijs hadden. Ik ben er maar niet aan begonnen, want dan wil ik winnen ook...

Ik loop rustig terug in de richting van het hotel en loop nog een paar Starbucks winkels binnen. Helaas ben ik tot op heden nog niet geslaagd voor bekers voor mijn collectie en ook hier hebben ze ze niet Ik geef nog niet op!

Morgen verlaat ik de stad en ga ik naar Disneyland Tokio! Ik heb er zin in!!

Dag 1: chaos en stress op weg naar Tokio

BLOG zondag 29 april en maandag 30 april 2018

De komende dagen kunnen jullie weer het wel en wee volgen van mijn avonturen, want ik ga voor tien dagen op vakantie. Dit keer zijn mijn bestemmingen Tokio en Shanghai. Hoogstwaarschijnlijk komt er dit keer geen dagelijkse blog, maar ik ga mijn best doen jullie regelmatig op de hoogte te houden!

Mijn vakantie begon al goed. 's Morgens werd ik wakker met het nieuws over de stroomstoring op Schiphol. Ik zorg er altijd voor dat ik 3 uur van te voren op het vliegveld ben, maar nu besloot ik om nog maar iets eerder te vertrekken.
Gelukkig waren de wegen weer vrij gegeven en ondanks wat filevorming kon mijn vader mij vrijwel probleemloos bij Schiphol afzetten.
Vertrek 2, waar ik moest inchecken, bleek afgesloten te zijn en ik moest via Vertrek 3 naar binnen. Hier begon de ellende... lange rijen richtingen vertrek 2. Na een half uur wachten, kreeg ik de tip van de marechaussee om via terminal 1 te gaan, dit zou een half uur aan tijd schelen. Mooi, snel uit de rij en via Schiphol Plaza naar Vertrek 1. Eenmaal daar aangekomen bleek de doorgang naar vertrek 2 gesloten te zijn en werd ik weer terug gestuurd naar vertrek 3. Ondertussen probeerde ik ook nog in te checken bij de selfservicepalen, omdat dit van te voren niet online mogelijk was, maar mijn boeking werd steeds niet herkend. Stress, stress en nog meer stress. Ik dus als een malle weer terug rennen naar vertrek 3, om daar vervolgens weer achteraan aan te moeten sluiten... Gelukkig zit er dit keer meer vaart achter de doorstroming en sta ik ,uiteindelijk een uur later dan ik op Schiphol was gearriveerd, in de rij om weer proberen in te checken. Dit lukt nog steeds niet en uiteindelijk krijg ik hulp van een klm-medewerkster. Na een paar pogingen lukt het haar uiteindelijk en ben ik ingecheckt. Vervolgens ga ik snel in de lange rij staan om mijn bagage af te geven en gelukkig gaat dit vrij vlot. Daar snel ik naar boven, richting de security en ook hier is een korte wachtrij. Uiteindelijk heb ik nog zo'n veertig minuten de tijd om richting de gate te lopen en iets te eten. Het heeft al met al dus ruim twee uur geduurd, maar gelukkig heb ik mijn vlucht wel gehaald.

Mijn eerste bestemming is Tokio, met een tussenstop in Shanghai. De vlucht is maar halfvol door alle vertragingen en verloopt prima. Ondanks dat mijn buurvrouw tijdens haar slaap aan het voetje vrijen is tegen mijn been, heb ik zelfs nog twee uurtjes kunnen slapen. De rest van de tijd vermaak ik me met lezen en film kijken. In Shanghai heb ik een overstaptijd van 5 uur en er zijn helaas weinig winkeltjes. Gelukkig hebben ze goede bankjes en ik besluit om nog twee uurtjes te gaan slapen. Al met al valt de overstaptijd me mee en vliegt de tijd om. De totale reisduur valt me wel tegen. Uiteindelijk duurt het ruim vierentwintig uur om van mijn huis naar het hotel in Tokio te reizen en dat op maar vier uurtjes slaap valt me zwaar.

De douane controles en bagageafhandeling verliepen gelukkig allemaal vlot en vervolgens ben ik richting een shuttlebus gelopen die ik van te voren had gereserveerd en deze zet mij voor het hotel waar ik verblijf af. Ik heb dit keer gekozen voor hotel Sunroute Plaza in de wijk Shinjuku en de rit vanaf het vliegveld duurt ongeveer 90 minuten. Ik ben blij als ik uiteindelijk bij het hotel aan kom. Mijn kamer is klein, maar fijn en ik kan me hier prima 2 nachten vermaken. Ik besluit toch nog even de omgeving van mijn hotel te bekijken en om wat boodschapjes te doen voor het ontbijt. Na een uurtje loop ik weer terug en duik ik mijn bedje in. Morgen staat er weer een lange, maar leuke dag(tocht) op de planning.

BLOG VRIJDAG 24 & ZATERDAG 25 NOVEMBER 2017 DAG 8

Het is maar goed dat ik naar huis ga vandaag, het weer wordt er namelijk niet beter op. Al drie dagen heeft het geregend en ook nu begint de dag met een regenbui. Ik heb een onrustige nacht achter de rug, waarschijnlijk omdat ik bang ben me te verslapen. Daardoor word ik voor mijn wekker wakker en besluit die extra tijd te gebruiken voor een langere douche dan normaal. Na mijn gebruikelijke vakantieontbijt, crackers met jam, cup a soup tomaat en/of een kopje thee, pak ik mijn laatste spullen in. Mijn reisweegschaal geeft aan dat beide koffers 19 a 20kg wegen, dus dat zit wel snor. Alles heb ik in mijn koffer gekregen, behalve mijn pintas, dus die gaat mee als handbagage en gelukkig ook die is dit keer binnen de norm van 10kg.

Na wel honderd keer controleren of ik alles heb, tig keer dezelfde kasten en lades opentrekken die ik al een paar keer had gecontroleerd, trek ik eindelijk de deur achter me dicht. Ik kon de auto gisteren gelukkig vlakbij de uitgang van het gebouw parkeren, dus ik hoef niet zo ver te lopen met de koffers. Wel moet ik ze nog even de trap aftillen en daar blijk ik inmiddels talent voor te hebben gekregen.

Nadat ik de koffers en mijn rugtas in de auto heb gezet, lever ik mijn kamersleutel in en stel de navigatie in op het adres van Alamo waar ik de auto weer moet inleveren. De rit blijkt een uur te zijn, nou maar hopen dat er niet zo veel files op de weg zijn als normaal, want dan kan het wel 1,5 tot 2 uur rijden zijn.

Gelukkig zit het verkeer mee en zijn er geen files! Onderweg, vlakbij het vliegveld, tank ik nog even benzine. Ik heb de auto gehuurd op de huurbasis dat ik de auto vol met benzine mee krijg en hem zelf weer vol terug inlever. Ik stop mijn creditcard in het apparaat en gooi de slang erin, het apparaat doet wel vreemd, want hij geeft aan dat ik niet mijn creditcard moet geven, maar hij begint wel te tanken. Vervolgens slaat hij af bij $10,-. Ik weet dat tanken in de VS goedkoop is, maar een bijna lege tank vullen voor dat bedrag moet niet kloppen. Vervolgens komt er een medewerker naar me toe lopen. Hij geeft aan een fout gemaakt te hebben. Hij moet op tank nummer 16 $10,- zetten, voor dat bedrag wilde iemand daar tanken, maar had het per ongeluk op nummer 6 gezet waar ik stond. Ah, daarom dat hij mijn creditcard weigerde en bij $10,- stopte! Of ik even mee naar binnen wilde lopen om die $10,- af te rekenen. Uiteraard, dus dat deed ik en vervolgens begon ik buiten weer het riedeltje van voor af aan, want mijn tank moest vol. Nu pakte het apparaat wel direct mijn creditcard en vulde mijn tank voor totaal $22,-. Dat is nou nog eens leuk rijden!

Tijdens het rijden luister ik altijd naar de radio en iedere vakantie heb ik dan wel een vakantiehit. Een lied die regelmatig op de radio voorbij komt en waarbij ik de volume net even "iets" harder zet dan normaal. Deze vakantie was dat het liedje Thunder. Normaal hoorde ik dit nummer wel diverse keren op een dag voorbij komen, maar nu had ik hem nog geen één keer gehoord. Als ik bij het vliegveld aan kom en richting Alamo rijdt hoor ik opeens MIJN nummer!! Toeval?? Ik heb enorm traag richting het afleverpunt gereden, zodat ik het hele nummer mee kon "zingen".

Het inleveren van de auto verloopt voorspoedig en alles is in orde. Bessie, zoals ik het rode lieverdje had genoemd, heeft goed werk afgeleverd. Ik weet dat het raar klinkt, maar ik moet dan altijd even de auto hiervoor bedanken in mezelf. Al ligt het natuurlijk aan mijn geweldige rijstijl dat ik veilig van a naar b ben gekomen de afgelopen week.

Ik laad snel mijn spullen uit, vergeet bijna nog de houder van de navigatie , maar zie het gelukkig op tijd. De vertrekhal ligt op een paar meter afstand, dus een kleine stukje lopen en ik ben al binnen. Orlando Sanford International is een klein vliegveld. Het is rustig bij de incheckbalie en ik mag meteen inchecken en mijn koffers afgeven. Deze blijken samen 43kg te wegen! Dat is voor het eerst dat mijn reisweegschaal niet klopt... gelukkig doet de jongeman achter de balie niet moeilijk en hoef ik er niets uit te halen. Terwijl de mensen die bij de balie naast mij geholpen worden hun handbagage ook nog op de weegschaal moeten zetten, hoef ik dat niet te doen.

Ik eet en drink nog mijn laatste restjes op voordat ik door de security ga. Als ik klaar ben, ga ik in de korte rij staan. Dat is echt het voordeel aan een klein vliegveld, je bent overal zo aan de beurt. Ik leg mijn spullen in de bakken en trek mijn schoenen uit. Ikzelf kom probleemloos door alles heen, maar mijn rugtas is een rode vlag. Oeps, helemaal vergeten dat ik mijn pintas daarin heb zitten. Uiteraard moet ik deze laten zien en na controle van de tas is alles in orde. Mevrouw vond dat ik erg leuke pins heb.

Via de roltrap ga ik naar boven en daar is dan de wachtruimte, één restaurant en vijf winkeltjes. Tsja, het stelt niet veel voor. Ik besluit mijn blog van donderdag te schrijven en online te zetten. Het boarden zou om 14.00u beginnen, maar dat loopt uit. Uiteindelijk om 14.30u worden we opgeroepen om in te stappen.

Eenmaal aan boord moeten we ook weer wachten, want nog niet iedereen blijkt aan boord te zijn. Deze vlucht vliegt eerst nog door naar Miami en mensen die daar naar toe doorvliegen staan nog vast bij de douane, omdat deze niet zo snel werken. Uiteindelijk vertrekken we met 1,5 uur vertraging.

De vlucht wordt niet uitgevoerd door een vliegtuig van Tuifly zelf. Hier blijkt iets mee te zijn en daarom neemt AirTanker, een Engelse maatschappij, de vlucht over. Deels met eigen bemanning en drie bemanningsleden van Tuifly. Ik had hier geen bericht van gehad, maar ik hoorde van mensen die rechtstreeks bij Tui hadden geboekt dat hij bij hun van te voren kenbaar was gemaakt. Tsja en dan is het even wennen als je een Dreamliner verwacht. In deze Airbus 330 is op alles bezuinigd. Ik heb twee kussentjes en een dekentje nodig om geen last van het zitten te hebben en er zitten geen schermpjes in de stoelen. Geen films kijken dus onderweg. Er blijken wel een paar schermpjes in het ruim te hangen, waar je dan gezellig gemeenschappelijk naar kijkt, ahum. Hierop worden echt enorm vreemde en slechte films vertoond, dus ik sla een beurt over. Gelukkig heb ik nog een paar tijdschriften over en lees ik die onderweg. Ook val ik gelukkig een paar keer in slaap en denk ik dat ik meer dan de helft van de reis slapend heb door gebracht. Al knap ik voor mijn gevoel daar nooit echt van op...

De reis en tussenstop in Miami verlopen voorspoedig. Het valt me op hoeveel mensen er in Miami uit stappen, blijkbaar toch een populairdere bestemming dan Orlando. Tijdens de tussenstop blijven de mensen die doorvliegen naar Amsterdam in het vliegtuig zitten en wordt de aanwezige handbagage gecontroleerd. Dit om te voorkomen dat er bagage achterblijft van mensen die net zijn uitgestapt. Dit proces verloopt allemaal vrij voorspoedig en binnen 45 minuten kunnen we vertrekken met de nieuwe passagiers & frisse bemanning aan boord.

De maaltijden van vandaag zijn weer erg lekker, deze worden wel door Tuifly geregeld. Kip, aardappels en sperzieboontjes. Ik eet nog net niet het bakje waar het in zit ook op. Als ontbijt krijgen we bruin brood met kipfilet. Ik ben er een beetje huiverig voor, maar het smaakt lekker.

Wat me opviel tijdens de reis, ik ging iets te drinken halen achter in het vliegtuig, dat een deel van het personeel op de grond aan het slapen was. Blijkbaar heeft dit vliegtuig geen aparte cabine voor het personeel om te rusten. Ze lagen dus met een kussentje en kleedje, die wij als passagiers ook krijgen, op de koude grond. Ik vind dit eigenlijk best schokkend en barbaars en zeker niet meer van deze tijd.

Later dan gepland landen we om 8.50u op Schiphol i.p.v. 8.25u ( door de vertraging in Sanford). Na lang taxiën (we landen op de Polderbaan) parkeert de piloot jammer genoeg niet het vliegtuig aan een gate, maar in een parkeervak naast de randweg. We worden verzocht om te blijven zitten, omdat we moeten wachten op een trap om het vliegtuig te kunnen verlaten. Er komt uiteindelijk één trap en we moeten allemaal via één uitgang het vliegtuig verlaten en daarna moet iedereen met bussen naar de pier worden gebracht. Maar, er blijkt miscommunicatie te zijn. Schiphol verwachtte een vliegtuig met 150 passagiers en niet een Airbus met meer dan 250 mensen aan boord....Er zijn dus te weinig bussen. Na één uur wachten vanaf de landing zit ik eindelijk in een bus, op weg naar pier G. Als we daar zijn, blijven de deuren dicht en wordt er niets gecommuniceerd! Na vijf minuten komt er een geel busje van Schiphol aangereden en stapt er een jong knulletje uit (hij moet toch 18 jaar zijn...). Terwijl hij heerlijk kauwend met een open mond van zijn kauwgom geniet, geeft hij de buschauffeur het teken dat de bus nog iets naar voren moet. Vervolgens worden de deuren eindelijk open gedaan en mogen we uitstappen en het gebouw binnen lopen. Ik volg de borden richting de bagagehal en daar komt alweer het volgende obstakel in zicht. Douane! Wat een ramp, denk je alles gehad te hebben, sta ik hier ook nog eens dertig minuten te wachten. Eenmaal in de bagagehal probeer ik op het scherm te zoeken op welk band de koffers liggen, maar nergens staat Orlando en/Of Miami vermeld. Gelukkig heb ik één opvallende koffer qua kleur en als ik de banden afloop zie ik al snel mijn eigen koffers liggen. Ik pak ze snel van de band en stuur mijn vader een berichtje dat hij me kan komen ophalen. Zonder problemen loop ik de bagagehal uit, naar boven richting vertrek 3. Omdat Schiphol de Kiss & Ride heeft afgesloten, is dit de makkelijkste manier om opgehaald te worden. En aangezien het vanaf ons huis maar 10 a 15 minuten rijden is naar Schiphol hoef ik gelukkig niet lang te wachten op taxi papsie. Om 10.30u ben ik eindelijk thuis, na een lange vermoeiende reis.

2017 was een fantastisch jaar op het gebied van reizen. In januari ben ik naar Hong Kong geweest, mei naar Florida, september naar Canada & VS en nu dus in november nog een keer naar Florida. En dan moet ik natuurlijk niet de korte tripjes vergeten: o.a. 2x Londen, 2x Newcastle en 7x Disneyland Parijs.

Tsja en nu? Mijn handen jeuken om snel weer iets te boeken en plannen voor nieuwe reizen heb ik genoeg. Volgend jaar weer terug naar de VS? Die kans is wel heel groot, maar dan het liefst met mijn ouders. Die kans is alleen vrij klein aangezien we geen oppas hebben voor Charlie . Shanghai, China is ook een grote kanshebber en dan in combinatie met een andere Aziatische bestemming. Als ik daar ben geweest heb ik alle Disneyparken gezien en kan ik mooi weer opnieuw gaan beginnen.

Nu eerst maar eens na genieten van deze korte reis!

P.S. Gisteren (donderdagavond) heb ik een afscheidsdienst gehouden voor mijn lieve trouwe groene All Stars. Er is mooi gesproken (door mezelf) en ik heb een kaarsje gebrand. We kunnen terug kijken op waardig afscheid en ik wil iedereen bedanken voor de (emotionele) steun van de afgelopen week. Dit heeft mij erg geholpen bij het rouw-en verwerkingsproces.

BLOG DONDERDAG 23 NOVEMBER 2017 DAG 7

Vandaag is het Thanksgiving, een echte familie en zeer belangrijke dag voor de Amerikanen is mij verteld. Ik merk er niet heel veel van eigenlijk, al denk ik dat ik daarvoor nu ook in de verkeerde omgeving ben. Thanksgiving is vandaag een dag zoals alle voorgaande dagen.

Vandaag ga ik weer terug naar de outletwinkels om in het andere deel te winkelen waar ik van de week niet aan was toe gekomen en om terug te gaan naar de Disneyoutlet. Parkeren is vandaag weer een ramp, maar na een soort van kat-en-muisspel ben ik iemand te slim af en heb ik eindelijk een mooi plekje gevonden. Ik begin bij de Gap en ze blijken vandaag alvast een vroege Black Friday te hebben. Op alles is 60% korting! Al snel is mijn winkeltas gevuld en loop ik richting de paskamer. Niet alles staat (gelukkig) even leuk, maar ik heb toch drie leuke dingen kunnen scoren.

De andere winkels hebben nog geen speciale kortingen en het aanbod is niet mijn smaak, dus ik loop er vlot door heen. Als laatste ga ik naar de Disney Outlet en ze hebben we een paar nieuwe dingen erbij gekregen, maar niet heel veel. Wel een erg leuke tas van Tinkerbell en ik besluit die te kopen. De andere tas die ze hebben, een blauwe met Donald, Mickey, Minnie en Minnie erop is ook heel erg leuk, maar het model spreekt me niet aan. Als ze die in een schoudertas hadden gehad, zoals Tinkerbell, had ik deze zeker genomen. Of misschien wel allebei ... Het blijft deze keer dus bij één tas.

Ik heb wel trek gekregen van dat winkelen en kom onderweg een Applebee's tegen. Een andere dan waar ik van de week heb gegeten, dus ik ga in een soort van herkansing. Deze keer is de biefstuk precies zoals het moet zijn en zit ik nog net niet mijn vingers erbij op te eten.

Ik sluit mijn dag af in Epcot en ik heb mijn ruiltas bij me. Ik ben weer eens later dan gepland, maar gelukkig is er (nog) een mevrouw met ruiltassen. Zij vertelt dat het vandaag rustig was met ruilers en ze meer mensen had verwacht. Ik had gelukkig niet veel gemist dus. Ik bekijk haar drie ruiltassen en ze heeft er erg leuke pins tussen zitten. We kunnen uiteindelijk een mooie ruil maken en ik heb weer een paar mooie nieuwe ruilers voor in mijn ruiltas erbij.

Ik had beloofd om voor iemand een Pandorabedel mee te nemen, maar jammer genoeg hadden ze deze niet hier in Epcot. Nadat ik in het gedeelte World Showcase, om het meer heen heb gelopen, besluit ik om nog even naar Magic Kingdom te gaan omdat ik daar de bedel wel heb gezien. Ik ga met de monorail die via een tussenstop bij het parkeerterrein van Magic Kingdom in verbinding staat met Magic Kingdom. Binnen tien minuten sta ik bij de ingang van het park. Via de speciale ingang voor jaarkaarthouders ben ik zo binnen en loop direct door naar de Pandorawinkel. Snel koop ik de bedel en besluit ik terug te gaan met de Monorail naar Epcot, de auto te pakken en terug naar het hotel te gaan.

Woensdagavond en vanmorgen was ik al begonnen met inpakken en daar ga ik 's avonds mee verder. Het is weer een hele puzzel, maar het lukt me om bijna alles erin te krijgen en ik heb nog ruimte voor de dingen die ik er morgen pas kan in doen.

Ik zet de wekker en val snel in slaap. Morgen vlieg ik alweer naar huis, wat vliegt zo'n week om...

BLOG WOENSDAG 22 NOVEMBER 2017 DAG 6

Vandaag rijd ik naar het dorp Winter Garden. Via de facebookgroep Orlandofans.nl had ik de tip gelezen over twee winkels die hier zitten die het bezoeken waard zijn. In mei was ik hier ook heem gereden, maar toen was één van de twee winkels gesloten.

Ik begin dit keer bij de winkel waar ik nog niet geweest was en dat is TD Collectibles. Een winkel met voornamelijk 2e hands Disneyartikelen. Ze hebben mooie dingen en erg leuk om er rond te lopen. Ik koop uiteindelijk een blikje met daarop een afbeelding van het 60-jarige jubileum van Disneyland Resort Anaheim voor maar $2,-.

Mijn tweede stop van vandaag is de pawnshop Beverly Hills Jewelry Watch & Loan. Ik vind het een beetje een rommeltje dit keer, over staan dozen en spullen op de grond en spullen in stellingen gepropt. Ze hebben een klein hoekje met Disneybeelden en ik zie dat het bijna nog allemaal dezelfde zijn als de vorige keer. Één beeld van Peter Pan uit de serie Disney Traditions vind ik erg mooi, maar er is geen doos bij en daarom durf ik het risico niet te lopen. Ze hebben nog wel een andere van Peter Pan alleen, maar daar is de regenboog los gelaten, dus ook die koop ik niet.

Mijn derde stop van vandaag is de Walmart, een soort Makro. Hier ben ik altijd meer tijd kwijt dan verwacht, maar ook dit keer slaag ik weer voor een paar leuke dingen. Ik zal volgende week foto's op facebookplaatsen.

Mijn vierde en laatste stop van vandaag is Magic Kingdom. De drukte valt me mee vandaag, aangezien het toch de dag voor Thanksgiving is en veel mensen vrij zijn. Ik ga niet in heel veel attracties, omdat ik niet zo veel zin heb om te moeten wachten. Ik doe een paar van mijn favorieten, waaronder Splash Mountain en een paar attracties waar ik vorige week vrijdag niet aan toe was gekomen.

Al met al weer veel gedaan vandaag en moe, maar voldaan rijd ik terug naar het hotel.

BLOG DINSDAG 21 NOVEMBER 2017 DAG 5

Dinsdag begon ik de dag met een ritje naar het dorp Celebration. Dit dorp is ontwikkeld door The Walt Disney company en is in grotendeels gebouwd in Victoriaanse stijl. Jammer genoeg regende het, waardoor het vandaag er een beetje troosteloos bij ligt, maar ik vind het leuk om eventjes door het dorp te rijden en naar het "winkelcentrum" te gaan. Er is een klein straatje met een paar winkels, maar wel mooie winkels met cadeau-artikelen en een dierenwinkel. Vooral deze dierenwinkel vind ik erg leuk. Ze hebben mooie halsbanden, riemen, lekkere snacks, etc. Aangezien mijn lieve hond Charlie amper nog een tand in haar bekje heeft, heeft dat laatste niet veel zin. Vorige keer in mei heb ik al een mooie halsband en riem gekocht, dus ook die heeft ze niet nodig. Ik ga dus met lege handen naar huis.

Ik stap weer in de auto en rijd naar The flea market. Dit is een overdekte hal met allemaal kleine units waar handelaren hun waar proberen te verkopen. Er is hier onder andere een verkoper van Disney Tradition beelden, maar deze keer heeft hij niet iets voor mijn collectie. In de andere hal, deze markt bestaat uit twee hallen, zit een unit met allemaal pins en Disney collectables. Ik ga eerst kijken of de eigenarese er zelf is. De vorige twee keren (november vorig jaar en mei dit jaar) was ze op vakantie en nam haar dochter waar. Die mocht alleen niets zelfstandig bepalen, dus via de telefoon probeerde ik dan met de moeder deals te sluiten over de pins die ik wilde kopen en/of ruilen. Dit ging niet altijd even makkelijk, aangezien moeder op cruise was en de telefoonlijn niet al te best.... Gelukkig heb ik de eer op mevrouw dit keer in levende lijve te ontmoeten! Ik had mijn ruiltas in de auto laten liggen, dus deze ga ik eerst even ophalen. Vervolgens ga ik bij de pins kijken, niet alleen voor mezelf, maar ook voor een paar vrienden waar ik zoekopdrachten van had gekregen. Uiteindelijk vind ik een paar pins voor anderen en ook nog twee voor mezelf. De pins die voor mezelf zijn heb ik mooi kunnen ruilen voor pins uit mijn ruiltas, dus dit was weer een goede dag qua pin trading.

Ik besluit om bij de Applebee's te gaan lunchen. Ze hebben daar heerlijke steak voor een betaalbare prijs. De service laat vandaag alleen te wensen over, ik moet lang wachten om mijn bestelling door te geven en in plaats van medium heb ik een doorbakken steak. Jammer! Ondanks dat heb ik toch lekker gegeten en rijd ik vervolgens naar Animal Kingdom.

Voorheen was Animal Kingdom open tot 17.00u, maar ik denk dat ze vanwege de nieuwe avondshow en het nieuwe Pandora gedeelte de openingstijden verruimd hebben, naar in ieder geval 22.00u in deze week. Er staat een fotograaf bij the tree of life, een mooie grote (nep) boom in het midden van het park. Daar wil ik wel mee op de foto! Als ik later het resultaat terug zie, sta ik er best leuk op, alleen de boom zelf niet. Waarom maak je hier een fotopunt van, als je alleen de mensen zelf volledig fotografeert en er maar een deel van de achtergrond zichtbaar is?! Gemiste kans! Maar goed, ik ben allang blij met deze fotografen, want het nadeel aan alleen reizen is dat je afhankelijk bent van selfies (sta ik voor 99% nooit goed op) of omstanders die een foto maken (mag je blij zijn als je zelf nog op de foto staat).

Ik vervolg mijn weg naar Kilimanjaro safari, een rit in een jeep waarmee je door een gebied rijdt waar olifanten, leeuw & leeuwinnen, giraffen, nijlpaarden, etc. allemaal leven en je door hun leefgebied rijdt. Sommige dieren kunnen uiteraard niet bij je in de buurt komen, maar de dieren die minder gevaarlijk zijn kun je onderweg tegen komen. Erg leuke attractie en vooral in de schemering/avond. De dieren komen dan meer tot leven en zijn daardoor beter zichtbaar.

De volgende stop is The Lion king musical. Dit is de enige show die ik iedere keer wel wil bekijken. De muziek uit de film vind ik prachtig, maar de show zelf is ook erg mooi, met onder andere een paar acrobatische optredens.

Ik loop vervolgens maar Dinoland. Voor de Dinosaur attractie heb ik een fastpass en ik hoop er deze keer in te kunnen, de vorige keren was deze attractie steeds gesloten wegens een technisch mankement. Gelukkig doet de attractie het vandaag. Je zit in een jeep en rijdt langs dinosaurussen die je proberen aan te vallen en je moet daar natuurlijk snel voorbij rijden. En we zijn ontsnapt!

Ik loop daarna door naar de attractie Mount Everest. Dit is een achtbaan waarbij een Jeti je achtervolgt en zogenaamd de rails breekt en je naar beneden en achteren valt. Ook dit is één van mijn favoriete en gaat weer te snel voorbij.

Mijn laatste stop voor vandaag is de nieuwste gedeelte, Pandora. Dit is geïnspireerd op de Avatarfilm. Ik moet zeggen dat het erg mooi gemaakt is, 's avonds glimt alles erg mooi. De attracties vind ik tegen vallen, maar dit kan ook komen doordat ik niet van dit soort films houd. Ik begin met Na'vi River Journey, voor deze attractie heb ik een fastpass. Je vaart met een boot langs het leefgebied , regenwoud, van de Na'vi's. Dit is ook alles wat er gebeurt, varen. Geen vrije val, versnelling of spatje water op je kleding (op zich ook weleens fijn), maar een rustig tochtje door het regenwoud. Dit is heel mooi gemaakt, met mooie lichtgevende kleuren, maar niet echt spannend te noemen.

Dan maar door na attractie twee en tevens laatste attractie, Avatar Flight of Passage. Hier heb ik veel positieve verhalen over gehoord en gelezen, maar ook dat er wachtrijen kunnen zijn van vier uur. ? Er staat vandaag 2 uur en 40 minuten op de teller. Ik geloof er niets van. Het is al 21.20u en het park sluit om 22.00u, ik denk dat ze ons willen laten denken dat het zo lang duurt. En dit blijkt inderdaad het geval te zijn. De wachttijd is uiteindelijk 1 uur, ook nog een hele tijd, maar veel beter te doen. Bij deze attractie is het de bedoeling dat je op een soort scooter gaat zitten, goed naar voren geleund, want van achter word je vast gezet door een rugleuning die je inklemt. Deze scooter moet een banshee (soort vliegende draak) voorstellen en jij zit dus op zijn rug. Je moet vervolgens een 3D-bril opzetten en voor je het weet wordt er voor je een groot scherm geopend en gaat je virtuele vlucht beginnen. Je hebt echt het gevoel dat je aan het vliegen bent en ik voelde zelfs de zogenaamde hartslag van de banshee tegen mijn benen. Het is erg mooi gemaakt en een leuke ervaring, maar ik ben geen fan. Geef mij maar de ouderwetse attracties en originele Disneyfilms.

BLOG MAANDAG 20 NOVEMBER 2017 DAG 4

Vandaag staat één van mijn guilty pleasures op de planning. Shoppen bij Dollar Tree, een winkel waar alles $1,- is!! Ik voel me net als een kind in en speelgoedwinkel en wil bijna als een dolle hond door de winkel rennen. Ik besluit een mandje te nemen, i.p.v. een winkelwagen, misschien beperkt dit me in positieve zin. Vooral de kerstafdeling is mijn favoriet en al snel zit mijn mandje vol. Toch maar een winkelwagen pakken? Nee, ik moet mezelf beheersen! Bij de één na laatste rij moet ik mijn winkelmannetje laten staan, omdat deze niet meer te tillen is qua balans...

Nou komt het beste gedeelte, de inhoud kritisch bekijken. Twee plastic ronde bakken met sneeuwpoppen en kerstmannen er op, erg leuk, maar vast ook in Nederland verkrijgbaar... Kerstsokken, leuk maar van dit materiaal krijg ik zweetvoeten... kerstboomhangers van Disney die beschilderd moeten worden, tsja ga ik toch niet ophangen.. en zo slinkt de inhoud gestaag. Uiteindelijk sta ik met 21 artikelen in mijn mandje bij de kassa. Wat heeft de kritische keuring door staan? Onder andere een mini spoorbaan met treintje voor om een klein kerstboompje. Een poster met daarop alle presidenten van de VS, een paar andere spulletjes die ik kan gebruiken bij het begeleiden van mijn leerlingen en als klapper Ring Pop's. Dit is echt jeugdsentiment! Dat is een ring met een soort van lolly in de vorm van een diamant er op!

Met vier volle tassen vertrek ik richting mijn volgende stop, de winkel Character Corner. Deze winkel verkoopt Florida/Orlando souvenirs, maar ook Disney verzamelobjecten en Disneypins. De vorige keer was ik hier een tijd bezig, wegens de mooie spullen en pins die ze verkopen, maar dit keer valt het me tegen. Een deel van de winkel is helemaal leeg en er zijn minder pins dan de vorige keer. Er staan een paar mooie Disney objecten, maar te duur of niet wat ik zoek.

Ik rijd naar het hotel om mijn aankopen terug te brengen en nog even iets te eten. Om 15.15u stap ik weer de auto in, want om 15.45u word ik elders opgehaald voor een excursie die ik heb geboekt. Dit hotel waar ik word opgehaald ligt zo'n vijftien minuten van het hotel waar ik verblijf. De plek waar ik word opgepikt kan ik lastig vinden. Ik kan me vaag iets herinneren van de telefonische bevestiging, dat ik bij een restaurant moet klaar staan, maar er zijn meer restaurants... Nou ja Frankie's pub ligt het meest centraal, dus ik besluit de auto daar neer te zetten.

En nu? Ik zie een grote auto voorbij rijden, maar ik verwacht een bus of Van, dus het zal die auto niet zijn. Wel vreemd dat die chauffeur ook zoekende is en staat daar nou de naam van de touroperator op? Ja, een dolfijn met daaronder de naam Dolphin tours. Ach, waarschijnlijk voor andere mensen die ook een excursie geboekt hebben. De auto gaat stil staan en de chauffeur stapt uit en kijkt me aan. Ik besluit er toch naar toe te lopen en te vragen of hij mij komt ophalen. Ik blijk inderdaad op zijn lijstje te staan! Vandaag ga ik dus in stijl naar een basketbalwedstrijd tussen Orlando Magic en Indiana Pacers, namelijk in een limousine!!!

Ik ben de eerste die wordt opgehaald en heb de limousine helemaal voor mezelf en ik kan niet kiezen waar ik wil gaan zitten. Het blijkt dat het niet gebruikelijk is om met een limousine gebracht te worden, normaal is er inderdaad een bus of Van, maar vandaag mocht de chauffeur van deze auto gebruik maken.

Zodra we bij de volgende stop komen om meer mensen op te pikken, besluit ik helemaal achterin de auto te gaan zitten, want ik weet niet met hoeveel mensen we gaan, maar de beenruimte is nogal krap. Uiteindelijk halen zijn we met zestien personen en de auto zit vol, erg vol! Ik ben blij dat ik van plek ben gewisseld, want voorin de auto werd het wel erg intiem. Maar wat zitten de stoelen vreselijk! Mijn rug, kont en benen doen pijn en er is amper ruimte om te gaan verzitten. Ik begin te verlangen naar normaal vervoer. Na ruim twee uur zijn we eindelijk bij de plek waar we worden afgezet, het Amway Center. Hier worden grote concerten gehouden, maar dus ook de thuiswedstrijden van Orlando Magic.

Ik ga naar binnen via de souvenirswinkel. Eten en drinken mogen niet naar binnen en je wordt gefouilleerd. Ik wil graag een souvenir mee nemen en eigenlijk zo'n foam finger, maar die dingen blijken $10,- te zijn. Tsja, wel een beetje veel geld voor één avondje en voor iets wat je niet meer gaat gebruiken. Uiteindelijk valt mijn oog op een leuke cap van $10,- en besluit deze te kopen. Ik vervolg mijn weg richting mijn zitplaats voor deze avond. Het is een groot stadion, maar de bewegwijzering is heel duidelijk en iedereen is erg behulpzaam. Ik zit in de bovenste ring en heb goed uitzicht over het hele veld. Jammer genoeg kan ik door het licht geen mooie selfie maken met uitzicht op het veld.

Zo'n wedstrijd is een hele happening met veel herrie en muziek. Voor een doordeweekse dag vind ik dat er veel publiek is en vooral gezinnen met jonge kinderen, een echt familie uitje dus. Vooraf en tussendoor is er veel entertainment, met weggeefacties, spelletjes, optredens, etc. Uiteraard was er ook de Kiss-cam en andere rituelen die ik weleens in films of op tv heb gezien. De Kiss-cam was erg grappig, want op het eind lieten ze iemand zie die helemaal alleen was, ook niet in de gaten had dat hij op het scherm te zien was en ondertussen in zijn neus aan het peuteren was onder muzikale begeleiding van het lied "All by myself" de versie van Celine Dion.

Een basketbalwedstrijd duurt vier keer twaalf minuten, na vierentwintig minuten speeltijd is er een kwartier pauze. Nou, voor mijn gevoel hebben ze continu pauze. Ik snap nog niet alle regels van het spel, maar de coaches mogen tijdens het spel, het spel stil laten leggen om met het team strategie te bespreken, deze onderbreking duurt één minuut per keer. Daarnaast wordt de tijd stil gezet als er een spelfout is gemaakt en een het andere team een vrije worp mag doen. Op deze manier vul je natuurlijk wel zo'n avond. De wedstrijd begon namelijk om 19.00u en om 21.30u was het afgelopen. Maar ik heb me geen moment verveeld. De spelletjes die tussendoor worden gedaan, de muziek, karaoke, de spanning die oploopt als de laatste speelminuten ingaan, een hele ervaring! Jammer genoeg verloren the Magics met 97-105, maar de Indiana Pacers hebben wel terecht gewonnen.

Het verlaten van het stadion verloopt soepel en goed georganiseerd en ik sta binnen vijf minuten buiten en loop vervolgens naar de locatie waar we worden opgehaald. De limousine staat al klaar en er zitten al mensen van de groep in. Dit betekent dat ik nu in het midden moet gaan zitten op de lange bank, lekker intiem met de andere. Gelukkig is het een gezellig groepje, dus het voelt niet ongemakkelijk. We moeten een tijdje wachten op een familie, waarvan de moeder ziek blijkt te zijn geworden door de vele herrie en licht. Als we er eindelijk allemaal zijn, rijden we weer terug om iedereen af te zetten. Ik ben als laatste aan de beurt en heb dan ook het laatste stuk de auto voor mezelf. Ik neem het er even lekker van en ga uitgebreid liggen. Alles doet me zeer, door die slechte stoelen van de auto. Zo'n auto is echt niet geschikt voor pendelvervoer.

Wat een topavond heb ik gehad en dit smaakt naar meer! Moe, maar voldaan rijd ik terug naar het hotel, lees ik nog iets en val ik vrij vlot in slaap.