Ik heb vandaag niet zo veel zin om iets te doen en kom dan ook traag op gang. Winkelen zie ik niet zo zitten, de winkels die ik voorbij heb zien komen spreken met niet aan en daarnaast vind ik dat toch ook weer zonde van de tijd. Ik bekijk mijn plan B ideeën, ideeën voor het geval ik niets anders kan bedenken om te doen.

Ik twijfel tussen een excursie naar Grouse Mountain of naar Capilano Suspension Bridge Park. Thuis had ik deze excursies al nader onderzocht, maar werd er niet echt wijzer van wat beide nou exact inhouden.

Grouse mountain blijkt een berg te zijn (what's in the name ) die je kunt beklimmen of met een stoeltjeslift kunt bezoeken. Op de top leven twee beren in gevangenschap, in een zo'n natuurlijk mogelijke omgeving, maar die niet meer terug kunnen in de vrije natuur. Die twee beren spreken me wel aan, maar dat ze in gevangenschap leven, ondanks dat dit voor hun eigen bestwil is, spreekt me niet aan. Ik wil beren in het wild zien (sla ik met mijn vuist op mijn bed)!

Dan optie twee maar eens bekijken, Capilano Suspension Bridge Park. Deze sprak mij in het begin het minst aan, maar ik heb een folder gevonden waardoor ik een beter beeld krijg van het park. En dat ziet er best gaaf uit! Het is een natuurpark/regenwoud, met bomen die meer dan 700 jaar oud zijn! Daarnaast is toch wel één van de hoofdattracties de brug die over de Capilanorivier hangt en de twee delen van het park met elkaar verbindt. Daarnaast zijn er wandelroutes door het park met diverse kabelbruggen en is er een cliffwalk. Dit is een soort van trapbrug die over de canyon hangt. De plaatjes zien er mooi uit en de omschrijving spreekt mij in ieder geval aan. Ik ga dus voor optie twee.

Om 12.00u vertrek ik uit mijn hostel, richting Canada place, de plek waar een gratis shuttlebus richting het park vertrekt. Ik koop alvast een kaartje bij het informatiecentrum dat op het plein is gevestigd. De entreeprijs is hetzelfde als ter plaatse CAD 45,- alleen hoef ik nu niet meer in de rij te staan en kan ik meteen doorlopen als we daar worden afgezet.

Ieder kwartier vertrekt er een shuttlebus richting het park, dus ik hoef niet lang te wachten en de rit zal hooguit 30 minuutjes duren. De chauffeur vertelt tijdens de rit nog wat interessante feitjes over Vancouver en over het park. Ondanks dat hij Spaanstalig is, is zijn Engels goed te verstaan en maakt hij leuke grapjes tussendoor. Voor ik het weet zijn we om 13.00u gearriveerd bij de ingang van het park. Het is gelukkig niet heel erg druk, dus genoeg ruimte om alles goed te bekijken, in eigen tempo rond te kunnen lopen en te genieten van de rust.

Ik pak als eerste een plattegrond van het park, om te kijken hoe ik het beste kan lopen. Ik zie dat er zes lege vakjes op de plattegrond staan, daar kun je een soort van braille-achtige stempels op laten drukken. In het park staan op een paar plaatsen stempelmachines en daarmee kun je afvinken wat je allemaal hebt gezien/gedaan. Leuk, waarom niet?

Na een korte introductie over de geschiedenis van het park, die via foto's en teksten worden verteld, staat daar de eerste stempelmachine. Mooi, nummer 1 is in the pocket. Ik loop langs een paar totempalen, richting de Suspension Bridge. Wat is het hoog en diep! En lang! En wat wiebelt dat ding! Maar wat zijn de bomen en de rivier mooi! Oke, rustig aan! Voorzichtig zet ik mijn eerste stap op de trap, gevolgd door de volgende en voor ik het weet loop ik al schommelend de brug over. Wat nou als dat ding knapt, met zoveel mensen tegelijk er op? Heeft het geen maximum aantal wandelaars? Blijkbaar kan de brug het prima hebben, want ik heb het overleefd.

Aan de overkant van de brug zijn er diverse wandelroutes, die allemaal met elkaar in verbinding staan. Je hoeft dus niet bang te zijn om iets over te slaan, maar mocht je dit willen, is dat wel mogelijk. Ik geniet volop! Wat een mooie natuur; het geluid van het water, de rust, de eekhoorntjes die voorbij lopen en klimmen. Af en toe blijf ik even staan om van het uitzicht te genieten. Ik snap niet dat dit een plan B optie van mij was, dit is gewoon echt een aanrader! Ik zie gezinnen met kinderen en ouderen mensen lopen, dus het is voor alle leeftijden. Je moet wel goed te been zijn, want er zijn aardig wat trappen, maar allemaal met maximaal tien treden, zodat het prima vol te houden is.

Als ik de complete route gelopen heb, besluit ik de brug weer over te lopen en eerst een hapje te gaan eten. Er staat niet veel op de menukaart, de keuze is een hotdog met patat of een hamburger met patat. Nou ja, dan maar dat laatste, voor CAD$15,-. Ik heb een mooi plekje gevonden op het terras en de maaltijd smaakt gelukkig goed. Heerlijk even van de rust genieten en bijkomen van de wandeling en indrukken, maar jammer genoeg niet voor lange duur. Je kent dat misschien wel, dat er iemand bij je komt zitten, waar je niet op zit te wachten en die ook niet zomaar weg gaat, ondanks dat je hier meermaals vriendelijk doch dringend om verzoekt. Ik had dat vandaag dus ook... Mevrouw wesp had ook wel zin in een broodje hamburger en dan uiteraard mijn broodje hamburger! Uiteindelijk, toen ze even niet keek, heb ik snel mijn spulletjes bij elkaar gepakt en ben ik snel weg gelopen. Ik denk dat ze de hint nu wel snapte en ze heeft me niet meer lastig gevallen.

Nadat ik op een andere plek en staand mijn broodje op heb gegeten, vervolg ik mijn weg richting de cliffwalk. Een erg mooie ijzeren hangbrug, die boven de vallei hangt. Ik vind het mooi geweest, mijn benen zijn moe en ik word een beetje rozig. Ik besluit om weer richting de bus te lopen. Bij de uitgang bedenk ik me dat ik de medewerkster toch even wil laten weten dat niet alle stempels het meer goed doen en ik laat haar mijn stempels zien. Ze geeft aan dit te weten en overhandigd mij een certificaat met bewijs dat ik in het park ben geweest(weer een aanvulling op mijn CV )! Dit stond alleen nergens vermeld en ik zag geen andere mensen hiermee lopen. Dus als je een keer hier naar toe gaat, vergeet dan niet je stempels bij de uitgang te laten zien! Tijdens de terugreis heb ik dezelfde buschauffeur als op de heenreis. Ook nu verteld hij kort wat informatie over de stad. Om 16.00 worden we afgezet op Canada place.

Tsja en nu... Ik besluit een optie van mijn plan C lijstje te nemen, Fly over Canada. In de folder die ik ergens had mee genomen stond dat de entree CAD21,- zou zijn, maar dit blijkt een oude folder, het is inmiddels CAD27,-. Nou ja, vooruit dan maar.

Als je weleens in Walt Disney World of Disneyland Resort bent geweest, ken je vast de attractie Soarin. Het principe van Fly over Canada is hetzelfde. Je gaat in een stoel zitten, die verbonden is aan een rij stoelen, voor je is een groot scherm waar een film op geprojecteerd wordt. Zodra de film gaat beginnen, komt de stoel los van de grond en ga je als het ware vliegen. De stoel bewegen mee, met de bewegingen die te zien zijn in de film. Daarnaast zijn er special effects met water en geuren.

Bij het scannen van mijn ticket moet ik mijn rugtas inleveren, deze mag niet mee naar binnen, welke kleine handtassen. Filmen en fotograferen is verboden, dus je telefoon en camera heb je binnen niet nodig. Ik krijg een bewijsje voor mijn tas, moet voor een groen scherm gaan staan en uiteraard wordt er een foto gemaakt. Deze blijkt CAD$10,- te zijn en ondanks dat ik er niet onaardig op sta, koop ik de foto niet.

Vervolgens sluit ik me aan in de rij en na een paar minuten wachten worden we naar binnen gelaten. We komen binnen in een zaaltje waar we zes minuten een voorfilmpje gaan kijken. Deze wordt op de gehele muur geprojecteerd. Dus je kunt kiezen of je links of rechts wilt staan. Wat precies de intentie is van deze film is weet ik niet zo goed. Er komen veel blije mensen & kinderen voorbij en wat beelden van het leven van de Canadezen.

Als de film is afgelopen, worden we de volgende ruimte in gestuurd. Hier worden we verdeeld in drie groepen en iedere groep verdeeld over drie rijen. Vervolgens worden we rij voor rij opgeroepen. Mijn groep moet met de trap omhoog, we blijken namelijk in het bovenste gedeelte te zitten. De andere zijn verdeeld over het middenstuk en de onderkant van het grote scherm. Zie het dus als verdiepingen, ik zat dus op de 3e etage.

Ik ben toch best wel opgewonden, want dit is één van mijn favoriete attracties in Disney, dus ik heb hoge verwachtingen. Jammer genoeg ervaar ik het als een teleurstelling. De effecten zijn prima en de film is mooi, maar de kwaliteit is niet scherp. Het middenstuk van scherm is helder, maar de zijkanten zijn heel erg wazig. Echt heel jammer. In Disney heb ik echt het gevoel dat ik vlieg en niet het idee dat je in een attractie zit. Ik ben voor mijn gevoel dan echt op de plek, die te zien is op het scherm. Dat mis ik bij deze attractie.

Een desillusie rijker besluit ik buiten mijn blog van vandaag te schrijven, met uitzicht op Stanley Park, Grouse mountain en de haven. Een tafeltje naast me, hoor ik een jong stel Nederlands discussiëren of ze wel of niet de attractie zullen gaan doen. (Wat doen al die Nederlanders toch hier, iedere dag kom ik er wel een paar tegen ) Ik vertel ze mijn ervaring, dat ik vooral teleurgesteld ben over de kwaliteit van de film. De man blijkt mee te werken aan This is Holland, dit is hetzelfde concept als Fly over Canada, maar dan uiteraard met beelden van Nederland. Ik had hier toevallig van de week iets over gelezen, dus ik wist waar hij het over had en dat het dit najaar wordt geopend. Hij besloot toch de attractie te gaan doen, omdat hij graag wilt zien hoe de Canadezen het hebben aangepakt en dat snap ik uiteraard. Zijn vriendin en kindje blijven op het terras zitten. Ik wacht toch zijn terugkomst even af, want ik ben benieuwd wat hij er van vindt. Hij geeft aan dat de film mooi in elkaar zit, maar inderdaad de kwaliteit niet goed is. Dit komt doordat de film door een helikopter is opgenomen, met maar 1 lens, daarom is dus alleen het middelste gedeelte scherp. Ik vind hem niet echt enthousiast over komen, maar dat kan ook het type persoon zijn. In ieder geval hoor ik wel een paar mensen enthousiast naar buiten komen en zijn de reviews op TripAdvisor ook lovend. Ik ben waarschijnlijk te kritisch en/of verwend.

En dan zit het er op. Ik loop voor de laatste keer door Gastown, geniet nog van een Chai tea latte bij de Starbucks met uitzicht op de steam clock. Jammer genoeg word ik lastig gevallen door een zwerver en besluit terug te lopen naar het hostel. Ik pak mijn koffer alvast in en til deze de zes trappen af naar beneden. Ik laat mijn koffer in de afgesloten bagagekamer weg zetten, zodat ik vannacht er niet mee hoef te slepen en dus ook geen geluidsoverlast veroorzaak voor de andere gasten.

Wat zijn de dagen omgevlogen en wat heb ik veel gezien en gedaan. En er staat de komende twee weken nog zo veel meer leuks op het programma!

Maar nu eerst slapen en vannacht op tijd uit bed, want om 8.00u vlieg ik naar Los Angeles!!