Om 5.45u gaat mijn wekker. Ik begin aan de hardheid van het bed te wennen, maar heb toch een onrustige nacht achter de rug. Waarschijnlijk ook omdat ik bang ben me te verslapen, wat gelukkig niet is gebeurd.

Zo stil mogelijk kleed ik me aan, gisteravond alles klaar gelegd zodat ik zo snel mogelijk kan vertrekken en om 6.05 sta ik panklaar bij de receptie. De receptionist moet blijkbaar nog wakker worden, want ik moet hem vragen of hij de voordeur voor me wil openen, aangezien die nog op het nachtslot zit, en ik tevergeefs aan de deur blijf trekken en duwen. Ik begin aan de korte wandeling richting het metrostation Waterfront. Het valt me op dat het zo rustig op straat is. Hooguit drie auto's rijden voorbij en een handvol mensen te voet. Bij het station koop ik een kaartje, 1 zone voor CAD$2,75 en ik vervolg mijn weg richting de metro. Ik hoor hem al aankomen, dus ik moet een sprintje trekken om deze te halen. En gelukkig niet voor niets, want ik heb het gehaald!

Alles loopt voorspoedig en voor ik het weet sta ik om 6.30 bij de opstapplaats die ik heb doorgekregen van de organisatie. Ik twijfelde of ik wel goed liep, vanaf het station, maar gelukkig had ik de route goed onthouden en zie ik tot mijn opluchting de GAP store waar ik voor moet wachten. Ik zie een busje staan met een chauffeur/gids. Mooi denk ik, dan zijn we beide ruim op tijd aangezien ik pas om 7.00u opgehaald zou worden. Jammer genoeg bleek deze chauffeur voor een andere organisatie te werken en was dit dus niet mijn bus. Hij vond me wel erg vroeg. Ik legde hem uit dat ik voor de zekerheid vroeg ben ik vertrokken, omdat je nooit weet of de metro's op tijd rijden en of ik de opstapplaats snel kon vinden. Liever een half uur te vroeg, dan me moeten haasten. Dat snapte hij inderdaad.

Om 6.55u komt dan de bus aanrijden waarmee ik deze dagtocht heb geboekt. Het is een busje voor maximaal 24 personen, klein maar fijn. Jammer genoeg geen toilet aan boord, dus ik moet daar maar niet te veel aan denken.

Tijdens het wachten op de bus en tijdens de rit richting Seattle schrijf ik weer een deel van mijn blog. Een mooi moment om te vertellen over het hoe en waarom.

In begin april van dit jaar besprak ik met mijn ouders wat we dit jaar zouden gaan doen met de zomervakantie. We kwamen tot de conclusie dat we gescheiden op vakantie zouden gaan. De reden daarvoor is, dat mijn opa vorig jaar is overleden en hij paste altijd op mijn hondje Charlie. Zij is nu bijna 14 jaar en we willen haar niet uit haar vertrouwde omgeving weg halen en ook niet een vreemde op haar laten passen voor zo'n lange tijd.

Vervolgens begonnen bij mij de radertjes te draaien...waar wil ik dit jaar naar toe, het liefst weer de Verenigde Staten en dan specifiek Disneyland Resort in Anaheim, dat ligt in de buurt van Los Angeles, maar ik wilde ook iets nieuws gaan ontdekken. Ik heb wel vaker naar georganiseerde rondreizen in Canada gekeken, maar die zijn prijzig en vooral als je alleen reist zijn ze héél prijzig! (Minimaal €1000,- éénpersoonstoeslag) Dus ik besloot een combinatie reis te gaan maken met bestemmingen in Canada en de Verenigde Staten. Vancouver zag er altijd wel mooi uit in de vakantiegidsen, dus daar wilde ik sowieso heen. Seattle stond ook op mijn wishlist. Ik ben namelijk fan van de tv-serie Grey's Anatomy en al is de serie daar natuurlijk nooit opgenomen, zijn de beelden van de stad en de Space Needle wel iets wat ik graag in het echt wil gaan zien.

Met mijn plan de campagne ging ik richting D-reizen om de mogelijkheden te bespreken. Ik wilde graag beginnen in Seattle en vanuit daar een excursie maken naar Vancouver, maar de vluchten naar Seattle bleken duurder te zijn dan naar Vancouver, dus besloot ik daar voor te gaan en dan vanuit Vancouver een dagtocht naar Seattle te boeken. Dit laatste bleek wel een opgave en gepuzzel. Uiteindelijk via Take tours vond ik een betaalbare tour a $55,- met chauffeur/gids, vervoer en stadsrondrit. Ik had ook voor een busmaatschappij (Quickshuttle) kunnen kiezen die alleen vervoer aanbieden, maar ik vind het prettig om onder iemands vleugels een stad te bekijken. Geeft mij meer een gevoel van veiligheid en ondertussen zie je ook meer van de stad, dan als je ergens gedropt wordt en je zelf alles mag gaan uitzoeken.

Toen het eerste deel van mijn reis was bedacht, middenstuk stond voor mij al vast (Disneyland Resort), bekeek ik samen met de liefste, maar ook gekste medewerkster van reisbureau D-reizen in Hoofddorp, Asca, wat de mogelijkheden waren als afsluiting voor deze reis. We kwamen tot de conclusie dat Toronto een goede optie is, mooie stad en in de buurt van de Niagara Watervallen!

Nu werd het spannend, want hoeveel ging dit leuke plannetje kosten qua vervoer.. Het viel mij al met al reuze mee. Misschien had het goedkoper gekund, maar zelf kon ik geen goedkopere vluchten vinden dan via hun. Voor de vliegreis van Amsterdam naar Vancouver, Vancouver naar Los Angeles, Los Angeles naar Toronto en van Toronto naar Amsterdam was ik €813,- kwijt. Voor mij was dat akkoord, mits het kostenplaatje inclusief de hotels betaalbaar bleef. En dat was de domper. Hotels bleken duur, héél duur. De vluchten werden in een optie gezet en ik kreeg drie weken de tijd om te beslissen. Één accommodatie hoefde ik maar via het reisbureau te boeken, dat is de voorwaarde bij deze vliegtarieven, de overige accomodaties mocht ik zelf regelen als ik dat wilde.En toen begon weer het hele circus met uitzoeken, vergelijken, verder uitzoeken, etc. Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk heb ik mijn hotel in Anaheim via D-reizen geboekt en de hostels zelf (die kunnen zij niet boeken). Het loont om de verschillende online aanbieders te vergelijken, dit kan euro's schelen, maar ook bepaalde extraatjes en voorwaarden verschillen per aanbieder. Uiteindelijk heb ik het hostel in Vancouver geboekt via booking.com en het hostel in Toronto via hotels.com (hebben vaak 10% kortingscodes). Op deze manier was ik voor mijn reis van 20 dagen nog geen €1500,- kwijt voor vervoer en verblijf.

Weer terug naar de orde van de dag. De dagtocht naar Seattle! ? We zijn vandaag met negen mensen, acht Chinezen en ik. Het blijkt een Chinese busmaatschappij te zijn, dus alles wordt uitgelegd in het Chinees en gebrekkig Engels. De chauffeur rijdt pittig door. Ik weet niet of het door de staat van de weg, het busje of door de rijstijl van de chauffeur komt, maar ik zit te stuiteren op mijn stoel en ik zit regelmatig met mijn rug tegen de rugleuning gedrukt.

We krijgen tijdens de sanitaire stop ( ) een Custom Declarationformulier. Deze moet je altijd invullen als je naar de Verenigde Staten reist. Je geeft er op aan wie je bent, waar je vandaan komt , waar je naar toe gaat en of je bepaalde goederen bij je hebt. Binnen een uurtje zijn we bij de grens/border en moeten even in de bus wachten, vervolgens rijden we een stukje door en moeten we uitstappen om lopend door de border security te gaan. Ik krijg veel vragen, onder andere over mijn vorige verblijf in de VS, aangezien die in mei was. En ik krijg vragen over mijn plannen deze reis. Gelukkig is het een aardige man, maar ik vind dit altijd een stressvol momentje.

Vervolgens moet ik mij melden bij een balie, dit is nieuw voor mij en voor mijn gevoel trek ik wit weg. Is er iets mis?! Er hangt een papiertje met uitleg en ik lees het een paar keer, maar door de spanning wil de tekst niet tot me doordringen. Ik vraag de man die achter de balie zit om uitleg, maar die wijst nors naar het papiertje en of ik net wel gelezen heb. Ik probeer uit te leggen dat ik het gelezen heb, maar het niet begrijp. Hij wilt me nog niet helpen en blijft nors. Bij iedere vraag die ik stel, wijst hij naar het briefje en zegt dat ik moet lezen. (Dit vind ik echt de minst leuke kant van het land.)

Opeens valt bij mij het kwartje! Ik moet $6,- betalen om de grens tussen Canada en de Verenigde Staten over te mogen. Gelukkig niets ernstigs, alleen had hier ik niets over gelezen van te voren dus overviel het me. Ik krijg weer wat kleur op mijn gezicht en als laatste lever ik het Custom declarationformulier in en gaat mijn tas door de scan. Niets aan de hand en ik ben uiteindelijk toch wel probleemloos over de grens. Iedereen ban de groep is er goed doorheen gekomen en na zo'n 30 minuten vervolgen we onze (hobbelige) weg naar Seattle.

Om 10.30u zie ik het icoon van Seattle, the Space Needle! Wat ontzettend gaaf om het in het echt te zien! We maken een korte rit door de stad en worden om 10.45u voor het Sea Aquarium neer gezet. We krijgen de tijd om deze buurt op eigen gelegenheid te bezichtigen en moeten ons weer melden om 13.00u. Oke en nu? Dit stond niet in de beschrijving van deze dag. ? Ik besluit richting Public Market te lopen. Hier had ik iets over gelezen, dat het DE plek is waar je geweest moet zijn in Seattle. Het blijkt een grote overdekte markt te zijn met diverse winkels. De markt is verdeeld over meerdere verdiepingen en doet me een beetje denken aan de Beverwijkse bazaar, maar dan veel leuker qua aanbod. Veel kunstenaars met mooie tekeningen, glas geblazen voorwerpen, zelfgemaakte sieraden, enzovoort. Ik vermaak me hier prima.

Ik vervolg mijn weg en mijn zoektocht naar de allereerste Starbucks. Starbucks is in 1971 begonnen in Seattle. Ik zie er 1 zitten en die heeft allemaal borden hangen met first erop, dus ik denk dat ik aan het juiste adres ben. Ik koop een beker met daarop afbeeldingen van Seattle voor mijn collectie & een Chai tea latte en vraag toch voor de zekerheid of ik aan het juiste adres ben... Nee, dit is niet de allereerste Starbucks, die zit drie blokken verder. De borden met first... (even vergeten wat er precies stond) doelen op de straatnaam. Oeps! Ik besluit toch even rustig hier te blijven zitten en mijn drankje op te drinken, om daarna maar richting de juiste Starbucks te lopen (kuch).

Ik stuit onderweg op een winkel die gespecialiseerd is in wereldkaarten, wereldbollen, reisgidsen, reisbenodigdheden, enzovoort. Als liefhebber van het maken van reizen en bijna alles wat met wereldkaarten te maken heeft, is dit voor mij een walhalla. Ik kan me gelukkig inhouden en kom bescheiden met twee dingen naar buiten. Een douchegordijn met daarop de wereldkaart en een wereldkaart ban stof die je kunt verfrommelen. Ach ja, je zult er maar blij mee zijn.

Ik vervolg mijn weg richting de allereerste Starbucks. Het is even zoeken, want het is een kleine winkel en een beetje weg gestopt, maar wat is het een schattig winkeltje! Uiteraard maak ik wat selfies voor het pand, alleen ben ik niet zo fotogeniek als de selfie aap die van de week weer in het nieuws was. Ik loop vervolgens weer terug richting de plek waar we zijn afgezet en ik zie dat ik nog een uurtje de tijd heb. Ik besluit om langs het water te lopen en de winkeltjes daar te bezichtigen. Ook probeer ik een lunch to go te vinden, maar dat blijkt erg lastig. Ik wil graag een broodje eten, maar het is vooral veel fastfood en vis. Uiteindelijk zie ik een Subway en besluit daar een broodje te halen. Dit is voor mij niet voor herhaling vatbaar, maar ik ben blij dat ik toch iets te eten heb.

Mijn eerste indruk van Seattle is goed. Ik vind het een gezellige stad en ik voel me er veilig. Het doet me een beetje denken aan San Francisco. Seattle is namelijk ook heuvelachtig en heeft een gezellig waterfront met goede restaurants, leuke souvenierswinkeltjes en diverse attracties. Ik miste alleen nog de zeeleeuwen die ze in San Francisco wel hebben.

Nadat iedereen weer in het busje zit, rijden we richting Space Needle. We krijgen uur de tijd om de omgeving te verkennen. Jeetje dat is wel kort. Toen ik voor deze reis koos stond er in de beschrijving dat ik alleen via de chauffeur een kaartje kon kopen en dus niet van te voren (discount)kaartjes hoefde/mocht regelen. Dit bleek dus niet het geval te zijn, de chauffeur wist van niets. Hij raadde me zelfs af om de Space Needle te bezoeken, omdat we maar een uurtje de tijd hadden. Ik moest en ik zou dat ding opgaan, dus als een kip zonder kop ben ik gaan lopen naar het gebouw. Gelukkig was er geen rij, ik koop snel een kaartje a $23,- en ik sta binnen vijf minuten binnen.

Als eerste bekijk ik de foto's en lees ik de verhalen over het ontstaan en de bouw van Space Needle. Gelukkig hoef ik de 832 treden niet te lopen, maar is er een lift die me in 45 seconden naar boven brengt. Ik loop een paar keer rond, maar net uitzicht vind ik jammer genoeg niet bijzonder. Hier was ik al bang voor, maar ik heb er geen spijt van dat ik er op geweest ben. Ik blijk genoeg tijd te hebben en kan zelfs nog het souvenirswinkeltje rustig bekijken. Maar dan stuit ik op een probleem... waar staat ook alweer de bus? Ik heb het vanaf boven zien staan, maar waar? Ik had toch beter moeten opletten toen ik van de bus naar Space Needle liep. Dit is mij nog nooit overkomen. Opeens bedacht ik me dat we naast een museum stonden, dus snel een kaart opgezocht en gelukkig weet ik snel hoe ik moet lopen en ben ik blij als ik het busje zie staan.

De dag zit er op, om kwart over twee rijden we weer terug richting Vancouver, waar we rond zeven uur aankomen. De Canadese border steek je makkelijker over. Wel moet je Costum Declarationformulier invullen en word ik kort ondervraagd. Ze willen alleen weten wanneer ik in Canada ben gearriveerd en wanneer ik weer vertrek. Tsja, ik weet niet wat beter is, maar dit is wel minder stressvol.

Het was kort, maar krachtig en daar bedoel ik niet mijn blog van vandaag mee. Aanrader? Ja en nee. De tour stelde teleur en ik ga hier zeker ook nog een klacht over indienen. Specifiek over het feit dat ik geen ticket kon bestellen met versnelde toegang bij de chauffeur, terwijl dit wel expliciet vermeld was.

Seattle heeft leuke buurten, is zeker leuk voor een dagje, maar denk niet dat de stad een trip voor een paar dagen vereist. Of ik er ooit nog naar toe ga? Misschien als ik in de buurt ben. Ik zou graag nog een keer het Boeingmuseum bezoeken, maar dit is geen must.

Space Needle? Nee, niet doen. Het uitzicht is niet bijzonder, in ieder geval niet voor mij en ik vind de entreeprijs te hoog. Het enigste iconische gebouw dat bijzonder is, sta je zelf bovenop, voor de rest is de skyline naar mijn maatstaven niet interessant.

Jammer genoeg ben ik vandaag geen McDreamy of McSteamy tegen gekomen, was ook wel bijzonder geweest aangezien beide karakters al een paar seizoenen dood zijn , maar al met al had ik deze dag voor geen goud willen missen!