BLOG ZONDAG 19 NOVEMBER 2017 DAG 3

Vandaag stond er een pinevent op het programma. Deze werd in het Holiday Inn hotel georganiseer, vlakbij de Disneyparken. Ik kreeg deze tip van Amerikaanse pintraders, via een Facebookpagina. Het event is van 8.00-16.00 en ik ben er rond 12.30u.

Parkeren is even zoeken, bij de slagbomen wordt er niet op het belletje gereageerd, dus ik besluit de auto even bij de ingang te zetten en binnen te vragen waar ik de auto mag parkeren. Het is een ander stuk parkeerterrein dan waar ik eerst stond en ze doen de slagbomen voor me open. Binnen in het hotel is het ook zoeken naar de zaal, dus ook hierbij moet ik even hulp vragen. Uiteindelijk kom ik bij een zaaltje uit waar inderdaad het even wordt gehouden. Ik betaal $5,- entree en ik krijg 3 loterijbonnetjes waar ik mijn naam op moet zetten en om 15.00u worden de lootjes getrokken. Nou ja, ik win nooit iets met dit soort dingen, maar waarom niet proberen? Dus ik vul het netjes in en verdeel de bonnetjes over de drie kommen die er staan. Één in de ene en twee in de andere, want je kansen moet je spreiden...

De zaal is niet heel groot, hooguit 33 tafels, maar ik vermaak me prima. De mensen zijn erg vriendelijk en ruilen gebeurde naar mijn inzicht op een eerlijke manier. Ik kijk mijn ogen uit bij pins die niet binnen mijn budget en ruilvermogen liggen, maar wel massaal hier werden aangeboden....

Één persoon had twee pins die ik héél graag wilde hebben, maar zij twijfelde over de pins die ze van mij wilde en ze had ook al iemand anders voor één van de pins. Grrrr Of ik later nog even terug wilde komen? Ja, natuurlijk! Maar met lichtelijke tegenzin liep ik verder, bang om deze pins aan iemand anders te verliezen... Toen ik merkte dat sommige mensen hun spullen al gingen opruimen en sommige zelfs al weg gingen, ben ik snel naar haar terug gegaan om te vragen of ze al meer wist. Die andere persoon was niet op komen dagen (ik twijfel of er überhaupt iemand anders was) en ze wilde mijn pins nog een keer bekijken. Ze bouwde de spanning wel op zeg... Vervolgens wilde ze met haar vriend overleggen... daarna ging ze het nog op internet opzoeken... en toen kwam ze eindelijk terug, bekeek de pin nog een keer en gaf toen het verlossende antwoord, het was akkoord! Ik kon wel een gat in de lucht springen, iemand omhelzen, een regendans opvoeren, maar ik bleef uiteraard cool. Uiteindelijk heb ik voor mijn eigen verzameling negen prachtige pins kunnen bemachtigen en ook weer een paar mooie pins om verder te kunnen ruilen.

Om 15.00u begon de loterij. Ik besteedde er niet echt aandacht aan, tot ik op een gegeven moment iets hoorde wat ergens op mijn naam leek. Lesley kunnen de Amerikanen nog wel uitspreken, maar bij de Rooij krijgen ze vaak last van een accuut spraakgebrek. En ik had me toch een prijs! Een schoudertas van Phineas & Ferb... nou ja, een gegeven paard mag je niet in de bek kijken, dus vol enthousiasme haalde ik mijn (hoofd)prijs op. Ik ging weer verder met de pins bekijken, maar rook opeens een zweetlucht. Gatsie, ben ik dat nou opeens? Nonchalant probeer ik onder mijn oksels te ruiken en nee, ik ben het niet. Nou ja, dan misschien de gene achter de tafel. Ik loop weer verder en word achtervolgd door die lucht... als ik drie tafels verder ben en nog die lucht ruik, krijg ik een klein vermoeden. Die lucht komt niet van mij of andere bezoekers, die zweetlucht komt van mijn prijs, de ubercoole tas!! Jeetje, wat smerig! Ik twijfel geen moment en besluit de tas terug te geven. Ik doe dit onder het mom dat ik de prijs erg waardeer, maar dat ik niet de ruimte heb om deze tas mee te nemen naar huis en dat ze het mogen gebruiken als prijs voor de volgende loterij. Gelukkig vonden ze dat geen probleem.

Na de beurs rijd ik naar Disney's Hollywood Studio's. Ik ben er rond 16.00u en het park is open tot 21.00u. Ik blijk tijd over te hebben. Dit park bestaat voornamelijk uit shows en aangezien ik daar geen geduld voor heb en ik ze allemaal al minimaal één keer heb gezien, sla ik die over. Dan blijft er dus weinig over. Jammer genoeg heb ik twee fastpassen later op de avond gepland en de wachtrijen zijn te lang om die fastpassen niet te gaan gebruiken. Ik besluit rustig door het park te lopen en extra tijd aan de winkels te besteden. Ze hebben hier leuke en weer andere dingen dan in de andere parken. Ik besluit mezelf te trakteren en mezelf een Disney Monopoly cadeau te doen. Ik heb nog nooit Monopoly gespeeld, maar het lijkt me een leuk spel, nu alleen nog een slachtoffer vinden om het mee te spelen...

Het parkeerterrein en attractiepark zijn deels een grote bouwput, want dit park gaat uitbreiden en dat is ook hard nodig. Er komt een Star Wars en Toy Story gebied bij. De tekeningen en maquettes zien er in ieder geval veel belovend uit!

Deze tekeningen en maquettes zijn te zien in een soort van doorlopende tentoonstelling over Walt Disney. Het begin van de voorstelling blijft hetzelfde, namelijk de geschiedenis over Walt Disney en wat persoonlijke bezittingen. Het tweede gedeelte wisselt van thema en nu waren dus die nieuwe plannen te bezichtigen. Daarnaast is er ook een bioscoop waar ze een tien minuten durende trailer laten zien van een film die binnenkort in de bioscopen te zien is en in dit geval was het Coco. Ik had al dingen over deze film gehoord en de Disneyparken in Anaheim en Disneyland Parijs zijn in dit thema gedecoreerd. Ik moet zeggen dat ik van te voren huiverig was over deze film en nog steeds ben ik meer een liefhebber van de originele classics, maar de humor in deze film is subliem! Alleen daarvoor zou ik de film willen zien, maar ik ben ook wel heel nieuwsgierig geworden naar de complete film, dus nu maar wachten op de 3D blu-ray.

Om zeven uur is het eindelijk tijd voor de eerste attractie en dat is Tory Story Mania. Bij deze attractie heb je een kanon voor je waaraan een touwtje hangt. Als je aan het touwtje trekt, schiet je zogenaamd iets weg (een bal of ring) en de karretjes rijden langs een soort van grote tv-schermen waar je op moet richten. Op deze schermen staan bijvoorbeeld eetborden afgebeeld en je richt je kanon daarop en trekt aan het touwtje. Een denkbeeldig balletje schiet je dus op deze borden af, maar slim spelen is hierbij wel gewenst, want op deze borden staan getallen van 100 tot 2000. Zoveel mogelijk punten met zo weinig mogelijk pogingen is het doel. Ik word van dit soort spelletjes altijd ontzettend fanatiek, maar heb ook altijd opstart problemen. Jammer genoeg is deze attractie zo populair, wachttijd was ruim twee uur, dat je dus niet even snel nog een keer kunt gaan.

Na deze rit was The Tower of Terror aan de beurt. Eenmaal daar aangekomen blijkt er helemaal geen wachtrij te zijn, voor niets dus een fastpass... Deze attractie blijft leuk, dus ik ga gewoon nog een keertje (niet omdat het moet, maar omdat het kan ).

Het is mooi geweest voor vandaag en ik besluit om terug naar het hotel te gaan. In de hotelkamer kijk ik nog wat tv, maar mijn ogen zijn erg zwaar en ik val vrij snel in slaap....

BLOG ZATERDAG 18 NOVEMBER 2017 DAG 2

Om 7.00u word ik wakker gebeld door iemand uit Nederland en jammer genoeg kom ik daarna niet meer in slaap. Ik maak van een nood een deugd en gebruik de tijd om mijn blog van vrijdag af te maken. Ik overweeg nog om even te gaan zwemmen, maar door vele berichtjes en mailtjes kom ik daar niet aan toe.

Voor maandagavond heb ik een superleuk uitje gepland (daar vertel maandag meer over ), maar deze moest nog telefonisch bevestigd worden. Wat ik ook probeerde, met de telefoon in mijn hotelkamer lukte het bellen niet. Dus ik besluit voordat ik vandaag op pad ga, om naar de receptie te gaan om te vragen of zij mij kunnen helpen. Bij de receptie zijn ze allervriendelijkst en het blijkt dat ik moet beginnen met een 1 en daarna pas het nummer... Oke, dan weet ik dat ook weer. Mijn boeking blijkt in orde te zijn en ik hoor waar ik word opgehaald en waar. Dit had ik al via de mail bevestigd gekregen, dus voor mijn gevoel was het bellen overbodig, maar goed het zal ergens goed voor zijn, anders vragen ze daar niet specifiek om.

Later dan gepland, ik rij pas rond half één weg, ga ik als eerst naar Orlando Vineland Premium outlets. Dit is mijn favoriete outletcentrum, omdat de winkels die ik leuk vind hier compact bij elkaar zitten en de leukste Disney outlet hier zit. Mijn vaste parkeerplek is bezet, dus ik besluit dit keer om in de overdekte parkeergarage te parkeren. Het is druk aan de auto's te zien en er is pas een parkeervak bovenop het dek. Binnen vijf minuten lopen ben ik bij de winkels en kan het shoppen beginnen. Vaste prik zijn de Guess stores, Converse, Journeys (schoenen) en Disney character house (Disney outlet).

Ik begin bij Guess, hier koop ik de laatste jaren mijn horloges. Vorig jaar heb ik er hier twee gekocht, dus eigenlijk heb ik er nu geen één nodig. Maar wat zitten er weer mooie bij.

Ik loop door en mijn oog valt op de Converse store (All Star schoenen). En misschien herken je dit wel; het moeite hebben met het nemen van afscheid. Vandaag had ik dus ook zo'n moment. Afscheid nemen roept als eerste bij mij de herinneringen op van wat je allemaal samen hebt beleefd en waar je bent geweest met elkaar. Daarnaast de boosheid, waarom nu? Het is een soort van rouwverwerking kun je wel zeggen. Dat moment had ik dus vandaag, bij mijn lieve, trouwe en een "klein" beetje versleten groene All Stars. Ze zijn toch echt toe aan vervanging, maar ik kan ze niet weg gooien! We zijn samen de wereld over gegaan, naar Hong Kong, alle reizen naar de Verenigde Staten, de reizen naar Disneyland Parijs, noem het maar op. Ik zie ze nog onder de rode stof zitten van Monument Valley, waarvan ik nog steeds een lichtelijke rode tint op het groen zie zitten. Onze ene laatste reis naar Canada, helemaal nat door het water van de Niagara watervallen! Je had het allemaal voor me over, nooit heb jullie mij in de steek gelaten, hoe kan ik jullie dan nu in de steek laten?!

Ik ben er nog niet uit... De vervangers heb ik gisteren gekocht, nieuwe groen All Stars, maar afscheid nemen van mijn oude? Nee, daar ben ik nog niet aan toe. Misschien aan het eind van deze vakantieweek...maar wat zal ik ze gaan missen.

Bij de Converse store slaag ik dus voor nieuwe groene All Stars en ze blijken korting te hebben. 60% korting op het tweede en goedkoopste paar. Ze hebben hele mooie lichtblauwe All Stars, babyblauw van suède. Ik twijfel even, omdat mijn moeder ze ook heeft, maar dan in het leer. Maar door deze korting, kan ik ze eigenlijk niet laten staan...Ik ga ze toch even passen, ik hoop een klein beetje dat ze stom staan, want ze zijn toch $70,-. Maar ze zitten heerlijk en staan erg leuk en ik besluit ze toch te nemen.

Aangezien de tijd door tikt besluit ik naar de Disney outlet te gaan. Het is druk, heel druk. Ze hebben weer leuke dingen, maar niet echt iets wat ik verzamel. Ik koop uiteindelijk twee sweaters, een roze en paarse met daarop Mickey Mouse en de tekst Walt Disney World en roze slippers met Mickey Mouse.

Voor vandaag houd ik het voor gezien en ik kom van de week nog een keer terug en zal dan ook het andere gedeelte van outletcentrum bekijken. Ik loop terug naar de auto en rijd daarna naar de Mc Donalds om een happy meal te eten.

De rest van de middag en avond ga ik naar het attractiepark Epcot. Rond drie uur rijd ik het parkeerterrein op, het pendeltreintje staat al klaar en ik kan zo instappen en deze zet ons voor de ingang af. Daar eerst nog langs de security, mijn magicband laten scannen (een armband waarop mijn jaarkaart staat geactiveerd) dan ben ik binnen.

Epcot staat in het teken van innovaties & de toekomst en bestaat sinds 1982. De allereerste keer dat ik hier was, in 2013, vond ik dit park niet leuk. De attracties vond ik niet leuk en er zijn te weinig attracties. Vorig jaar ben ik het park meer gaan waarderen en is het zelfs één van mijn favoriete. De sfeer vind ik 's avonds het leukst en daarom dat ik ook later in de middag naar het park ga. Door de weinige attracties kun je je er niet de hele dag vermaken. Epcot is ook de plek waar de meeste mensen heen komen om pins te ruilen, dus vandaag heb ik mijn pintas bij me.

Bij de ingang van het park krijg ik een button, omdat het vandaag Mickey's verjaardag is. Ik loop door naar de eerste attractie Spaceship earth. Je gaat in een karretje zitten en deze rijdt langs de innovaties door de jaren heen. Op het scherm voor je geef je aan waar je vandaan komt en beantwoord je wat vragen over in welke omgeving en waarin je wilt wonen. Aan het eind van de rit wordt dan jouw toekomstige thuis getoond met een filmpje, in dit filmpje is er een foto van je hoofd gebruikt en lijkt het poppetje op jou.

Vervolgens loop ik naar de locatie waar pins geruild mogen worden. Het is vandaag niet zo druk en ook van de mensen die er wel zitten hoor ik dat het vandaag niet zo druk is geweest met ruilen. Ik moet goed oppassen en zie al vrij snel dat er veel nagemaakte pins bij zitten. Ik vertrouw het niet en besluit om niet te gaan ruilen. Morgen is er een pinbeurs waar ik heen ga en ik hoop dat ik daar meer geluk heb. Jammer van de zware pintas, krijg ook last van mijn nek en schouders, dus weet niet of ik deze tas nog een keer mee neem naar een attractiepark.

Door dat het ruilen dit keer dus niet lukt, heb ik meer tijd over voor de attracties. Ik heb een fastpass voor Soarin en mag daardoor meteen doorlopen. Na deze attractie loop ik naar Living with the land. In deze attractie vaar je met een bootje langs planten, bloemen en vissen. Hier wordt uitgelegd hoe land en eten ontstaat en uit deze kassen worden de restaurant voorzien van een deel van hun vis en groente. Erg leuk om te zien hoe bepaalde groentes groeien en er staat bijvoorbeeld ook planten zoals een katoenplant. Erg leerzaam!

De volgende stop is Test Track. Hierin stap je met totaal zes mensen in een raceauto en ga je ervaren hoe een auto getest wordt en race je over een racebaan. Ik ga via de single riders ingang, omdat de wachttijd daar maar 20 minuten is. Het wachten duurt alleen langer en er blijkt een technische storing te zijn. Na tien minuten worden we verzocht om de wachtruimte te verlaten en krijgen een fastpass die we voor één van de attracties van het park mogen gebruiken.

Ik loop nu naar het tweede gedeelte van het park World showcase, dit deel is ook iets later open dan het attractiegedeelte. In dit deel is een groot meer en daar omheen zijn allemaal paviljoens die gethematiseerd zijn naar één specifiek land, in volgorde van oost naar west: Canada, Verenigd koninkrijk, Frankrijk, Marokko, Japan, Verenigde Staten, Italie, Duitsland, China, Noorwegen en Mexico. Je hebt ook echt het idee dat je in de desbetreffende landen bent. De (live)muziek, maaltijden & drinken en de souveniers sluiten allemaal aan bij het land waar je op dat moment loopt. Dat vind ik zo leuk en gezellig en zeker in de avond als de lampjes gaan branden.

Ik loop vandaag van west naar oost en begin in Mexico. Hier is een attractie die gebaseerd is op de drie Caballeros. Met een bootje vaar je langs hun spannende avonturen en de Mexicaanse muziek maakt mij altijd vrolijk. In de winkels zijn veel spullen te vinden van de nieuwe Disneyfilm Coco, die zich in Mexico afspeelt.

Ik loop door naar Noorwegen en wil mijn gratis fastpass gebruik voor de Frozenattractie, omdat hier altijd lange wachtrijen voor zijn. Jammer genoeg blijkt de fastpass alleen niet voor deze attractie geldig. Ik heb geen energie meer om in een rij te wachten en ik merk dat ik moe ben. Ik besluit om iets te eten in China, in de hoop daar energie van te krijgen, maar dit is jammer genoeg niet het geval. Ik besluit rustig verder langs het water richting de uitgang te lopen en terug naar het hotel te gaan. Ik ga donderdag hier nog een keer naar toe en doe dan wel de dingen waar ik nu niet aan toe ben gekomen.

Om 21.00u zit in in de auto en rijd ik terug naar het hotel. Onderweg rijd ik langs een supermarkt en ik besluit om wat flesjes water en fruit te kopen. Uiteindelijk ben ik om half elf terug in het hotel, beantwoord nog wat berichtjes en mailtjes en duik dan lekker mijn bedje in.

Here we go again, it's christmas time!

BLOG VRIJDAG 17 NOVEMBER 2017 DAG 1

Aangezien het alweer bijna twee maanden geleden is, vond ik het weer tijd voor een vakantie! *kuch* Nee, de hoofdreden is dat mijn jaarkaart voor Walt Disney World begin december afloopt, dus ik moest uiteraard dit jaar nog 1 keer terug naar Orlando. Heel vervelend natuurlijk, zo'n verplicht tripje, maar goed ik offer mijn vrije dagen hier wel weer voor op..

Zo'n maand geleden heb ik de reis via Expedia geboekt. Via deze site kun je zelf je vliegmaatschappij en vliegtijden kiezen en de eventuele accommodatie. Ik besloot om dit keer met Tuifly te vliegen, omdat je bij hen voordelig extra kilo's bagage bij kunt kopen. Dit kun je niet via Expedia regelen, maar via een link die zij geven naar de website van Tui. Ik besluit om voor de heenreis 25 kg te nemen a €25,- en voor de terugreis 40kg a €50,-. Mocht ik toch meer gewicht hebben dan verwacht, kan ik dit online extra bijkopen, of op de luchthaven zelf voor het normale tarief + €10,- administratiekosten. Dat is een stuk voordeliger dan via KLM (Red. +/- €90,-).

Tuifly blijkt ook de service aan boord uitgebreid te hebben. Waar het voorheen allemaal erg basic was en je alleen niet extra hoefde te betalen voor het toiletpapier, is nu dus veel inbegrepen. Je krijgt onderweg 1 maaltijd, 1 snack en gratis water, softdrinks, koffie & thee. Daarnaast is het inflight systeem, de films, nu gratis. Een hoofdtelefoon is verkrijgbaar voor €2,-, maar uiteraard mag je je eigen hoofdtelefoon mee nemen en gebruiken.

Als accommodatie heb ik dit keer gekozen voor het Seralago hotel & suites in de wijk Old Town in het dorp Kissimmee. De locatie is centraal gelegen, waardoor ik binnen 15 minuten met de auto bij de Disneyparken ben en er zijn diverse winkels en restaurants op loopafstand. Van de week zal ik meer vertellen over wat er te doen is in Old Town.

Afgelopen woensdag had ik grotendeels mijn koffers al ingepakt (ja, koffers) en gistermiddag heb ik de laatste dingetjes in mijn koffers gedaan. Aangezien ik mijn vorige reis ruimte te kort kwam, heb ik deze reis twee koffers bij me. Een handbagagekoffertje heb ik dit keer meer achterwegen gelaten en i.p.v. een rugtas.

Ik vlieg vandaag 9.10u en aangezien ik vrijwel naast het vliegveld woon, hoef ik niet zo heel vroeg op te staan, dus om half zes gaat de wekker. Mijn vader is zo lief om me naar Schiphol te brengen en om 6.10u rijden we die kant op. Bij vertrek 3 word ik nog net niet de auto uitgegooid en rijdt hij vervolgens met gierende banden weg.... Nou ja, dat is het scenario dat mijn vader naar anderen schetst, in de praktijk duurt het afscheid altijd eventjes iets langer..

Ik zoek een rustige incheckzuil op in de grote hal. Het lukte me niet om van te voren online in te checken en wegens mijn telefoonfobie durfde ik hierover niet met Tuifly te bellen. Gelukkig blijkt de boeking goed gegaan en hoef ik alleen nog wat aanvullende gegevens in te voeren, zoals het adres waar ik verblijf. Het is druk bij de incheckbalie, ik heb de keuze om bij een grondstewardess in te checken of gebruik te maken van de drop-off bagagemachines. Aangezien de rij hiervoor korter is, kies ik hier voor. In de rij hoor ik dat meer mensen niet online konden inchecken en ik kan me herinneren dat ik daar vorig jaar ook al een keer problemen mee heb gehad, dus er is iets mis met hun systeem. Tijdens het wachten bekijk ik mijn boardingpass en ik zie voor mijn naam een s staan. Ik schrik, want ik had toch net gecontroleerd of mijn gegevens goed waren?! Als ik eenmaal aan de beurt ben, vraag ik aan de grondstewardess die voor extra assistentie zorgt, wat die s betekent. En of dit geen problemen gaat opleveren straks bij het vliegtuig? Ze zegt niet te weten wat die s betekent, maar dat het geen problemen oplevert. Gelukkig!

Vervolgens zet ik mijn eerste koffer in de machine, scan mijn boardingpass, plak het bagagelabel om het handvat van mijn koffer en bevestig dat alles gereed is. Dit herhaal ik ook bij mijn tweede koffer, maar ik blijk over de 25kg heen te zitten. Gelukkig was ik daar op bedacht en ik haal snel een stapeltje tijdschriften uit de koffer en zet deze opnieuw in de machine. Nu blijkt het precies goed te zijn qua gewicht, 12 kg in koffer één en 13 kg in koffer twee. Dit keer heb ik mijn pins niet als handbagage mee, maar zit het dus in één van mijn koffers en dat maakte het te zwaar. Ik had geen zin in gedoe, van de week ben ik de hele avond bezig geweest met alles netjes in mijn ruiltas te doen en ik wil het graag ook zo netjes houden.

Mijn koffers zijn nu dus geregeld, ik pak mijn spulletjes en loop richting de security. Het is rustig en alles verloopt voorspoedig. Mijn handbagage blijkt ook in orde, ik hoef mijn tas niet te laten controleren. Ook weleens fijn... De rij bij de douane mag ook geen naam hebben en om 7.00u ben ik door alle controles heen. Ondanks dat ik op Schiphol werk en het winkelaanbod bijna kan dromen, vermaak ik me prima. Ik loop eerst terug richting lounge 2 en begin vanaf daar met winkels kijken en loop rustig terug naar lounge 3. Bij de Starbucks neem ik een heerlijke Chai tea latte en ergens anders had ik een broodje ham gekocht. Ik zoek een rustig plekje op waar ik mijn broodje eet en mijn drinken opdrink. Als ik daarmee klaar ben, zo rond 8.00u besluit ik alvast richting de gate te lopen. De vorige keer naar Orlando werd ik eruit gepikt voor extra controles en ik ga er vanuit dat dat dit keer weer zal gebeuren. En inderdaad... ik ga tussen de andere passagiers zitten bij de gate en hoor vervolgens na vijf minuten wat namen opgeroepen worden, waaronder die van mij. Ik loop naar de balie, geef mijn paspoort af, krijg deze vervolgens weer terug, maar moet wel mijn boardingpass inleveren. Deze blijk ik terug te krijgen als ik door de security ben gescreend. Die letter s op mijn boardingpass bleek dus een teken te zijn dat aangeeft dat ik extra gecontroleerd moet worden. Achteraf heb ik hier weleens iets over gelezen.. Ik was als één van de eerst wachtende en word uiteindelijk als laatste gescreend en ben de laatste die aan boord mag! Meer dan 45 minuten heb ik staan wachten, zonder enige uitleg of excuses. Er waren vier mannen en maar één vrouw aanwezig en er waren zo'n vijftuin vrouwen die gescreend moesten worden. Mijn tas werd gecontroleerd met een soort pollepel, mijn iPad moest ik uit de hoes halen en werd ook onderzocht, ik moest mijn vest en schoenen uit doen en vervolgens werd er met een soort plakkertje over mijn hele lichaam gestreken. Dit werd allemaal in een apparaat gestopt en die gaf uiteraard aan dat alles in orde is.

De reis verloopt voorspoedig, ondanks dat we met vertraging van zo'n twintig minuten zijn vertrokken. Het personeel komt sporadisch langs met drinken, maar je mag het zelf achterin het vliegtuig komen bestellen. De maaltijd smaakt erg goed. Normaal bestel ik van te voren een diabetesmaaltijd, maar aangezien dit telefonisch moest heb ik dat dus niet gedaan. We hadden de keuze uit vegetarische pasta of een kipmaaltijd. Tegen de tijd dat ik aan de beurt was, waren er alleen nog kipmaaltijden, maar dit was toch mijn keuze geweest. De maaltijd was goed van smaak en smaakte zelfs naar meer.

De stoelruimte is beperkt, maar gelukkig zit ik aan het gangpad waardoor ik regelmatig mijn benen kan strekken. Tijdens de vlucht zat er een dame voor me die ook last van de beperkte ruimte had en besloot om haar stoel snel naar achteren te doen, op hetzelfde moment als dat ik iets uit mijn tas onder haar stoel wilde pakken. AU!

In eerste instantie kreeg ik geen excuus, vervolgens doet ze haar stoel weer omhoog en daarna weer met een vaart naar achteren. Nu had ze wel in de gaten dat ik achter haar zat en bood ze haar excuus aan, maar die stoel liet ze de hele vlucht in de verste stand naar achteren staan. Dit betekende dat ik met mijn knieën tegen haar stoel en bijna met mijn neus tegen het scherm voor me heb gezeten, ik denk dat er hooguit twintig centimeter tussen zat. Volgende keer toch maar weer met een andere maatschappij denk ik...

Na een vlucht van tien uur landen we om 13.30u lokale tijd op Orlando Sanford (het is hier zes uur vroeger dan in Nederland). Aangezien het een combinatievlucht is met passagiers die met het vliegtuig doorvliegen naar Miami, moeten zij als eerste uitstappen om door de douane te gaan (zij moeten zich weer opnieuw inchecken voor de vlucht naar Miami). Daarna mogen de passagiers die in Orlando blijven uitstappen en richting de douane lopen.

De rij daar is lang en het wachten duurt lang. Na zo'n 1,5 uur wachten ben ik eindelijk aan de buurt. Ik krijg weer veel vragen over mijn vorige vakanties naar Amerika, wat ik toen gedaan heb, waarom, met wie, hoe lang, etc. Tijdens de vlucht heb ik een costum formulier ingevuld, waarop je aangeeft of je bepaalde (commerciële) producten bij je hebt, je persoonlijke gegevens en je verblijfplaats. Hierop zet hij een rood kruis en ik mag doorlopen. Vervolgens kom ik in de kleine bagagehal en staan mijn koffers uiteraard al op mij te wachten. Ik loop door richting de uitgang en denk alles achter de rug te hebben, maar nee. Bij de volgende security check moet ik mijn costum formulier inleveren en die kruis blijkt te beteken dat ze mijn bagage willen controleren. Ik blijk niet de enigste te zijn, maar het meerendeel van de passagiers moeten dit laten doen.

Ik ga voor deze controle in de rij staan en als ik aan de buurt ben wordt er gevraagd of ik voedsel bij me heb. Ik geef aan dat ik crackers en kaas bij me heb en dat is prima. Ik mag mijn koffers en rugtas op de band leggen van de scanner en alles blijkt in orde te zijn. Het is inmiddels 15.30u, maar nu kan mijn vakantie echt beginnen!

Ik loop snel door naar buiten, richting Alamo, om mijn huurauto op te halen. Deze heb ik van te voren online geboekt via Sunnycars. Ik vind dat zij vaak de beste tarieven hebben en je bent voor alles gedekt, dus je hoeft ter plaatste niets meer af te sluiten qua verzekeringen. Ik heb gekozen voor de goedkoopste, "kleinste" 4-deurs auto.

Het is rustig, dus ik ben vrij vlot aan de buurt. Na het invullen van het papierwerk mag ik buiten een auto uitkiezen uit de categorie waar ik voor betaald heb. Er staat dit keer niet veel soeps tussen, tot mijn oog op een rode Kia Soul valt. Mijn vorige reis heb ik ook in zo'n auto gereden en dat was goed bevallen. Hij heeft wel aardig wat kleine schade rondom de auto, dus ik maak hier foto's van en berg mijn spullen in de auto op. De sleutels liggen op de stoel klaar en als eerste ga ik natuurlijk de stoel en spiegels goed stellen en de navigatie installeren. Deze navigatie huur ik bij Jeanette uit Lisse, zij heeft een navigatieverhuurbedrijf, www.navigatietehuur.nl. Ik kan het bij haar thuis ophalen, maar tegen extra betaling stuurt ze het ook op en ik betaal voor 9 dagen €15,- huur.

Als alles gereed is, rijd ik voorzichtig richting de uitgang. Het is toch weer even wennen zo'n automaat. Als ik wil remmen, druk ik net even te hard op het rempedaal waardoor ik direct stil sta. Oeps, dat mag dus iets minder.

Voor ik definitief weg mag rijden, moet ik mijn papieren nog een keer bij de exit laten zien en scannen ze de auto die ik heb gekozen. De mevrouw loopt een rondje om de auto en noteert de aanwezige schade en dan mag ik eindelijk richting het hotel rijden.

Het is druk op de weg, heel druk. Normaal is het 45 minuten rijden, maar nu ben ik bijna anderhalf uur onderweg. Om 17.10u check ik snel in, betaal de resortfee die je ter plaatse moet betalen a $7,- per nacht, zet mijn paraven en handtekening op de formulieren en krijg vervolgens mijn sleutels.

Mijn oog valt op een ticketverkoopbalie in de lobby en loop daar naar toe. Online had ik via www.attractionsdirect.ie een (goedkoper) ticket besteld voor Mickey's christmasparty voor vanavond. Waar het normaal altijd goed en snel gaat, is er deze keer iets mis gegaan en heb ik mijn ticket niet per post ontvangen. Donderdag heb ik ze daar een mail over gestuurd en vrij vlot kreeg ik gelukkig antwoord. Ze gingen er achteraan en kijken waar ik lokaal een ticket kan ophalen. In spanning opende ik dus ook eenmaal geland in de VS mijn mail en jammer genoeg was het ze niet gelukt. Ze bleken geen lokaalagent te hebben om dit ticket op te halen. Uiteraard krijg ik mijn geld terug, maar ik wilde zo ontzettend graag naar het feest, dat ik nu ter plaatse probeer nog een ticket te krijgen. Bij de ticketverkoopbalie in mijn hotel blijken ze dus ook kaartjes voor dit event te verkopen. Yes, toch nog een christmas party vanavond!

Ik stap vervolgens snel in de auto en rijd naar het gebouw waar mijn kamer is, laad mijn spulletjes uit en loop richting de kamer. De kamer ruikt vochtig, maar voor de rest ziet het er prima uit. Ik spring onder de douche, trek daarna wat luchtigere kleding aan (het is hier gemiddeld 26C) en pak de belangrijkste dingetjes die ik vanavond nodig heb. Ik stap om stipt 18.00u in de auto en voordat ik naar het park rij, rijd ik eerst nog even naar een Panda Express (chinees) om even iets te eten.

Het feest is in Magic Kingdom, één van de vier Disney attractieparken hier in Orlando. Die vier parken, Magic Kingdom, Hollywood Studios, Animal Kingdom & Epcot en de twee waterparken Blizzard beach & Typhoon lagoon vormen met elkaar Walt Disney World (WDW).

Ik parkeer op het parkeerterrein van Magic Kingdom, dit is het eerste Disneypark hier in Florida. Aangezien ik een jaarkaart heb hoef ik niet te betalen voor het parkeren, dat scheelt weer $20,- per dag. Netjes word ik naar een parkeerplek gedirigeerd en sta in het slechteriken gedeelte van het parkeerterrein, Villians. Ik loop richting het trammetje en kan direct instappen. Deze zet ons af bij de kassa's en security. Deze passeer ik allemaal en ik loop richting de monorail om naar het park gebracht te worden. Een monorail in een soort zwevende trein, zonder bestuurder. Om 19.30u sta ik bij de ingangspoort, scan mijn toegangskaartje en loop het park op. Ik krijg een bandje om waardoor het personeel kan zien dat ik betaald heb voor het event en de niet betalende mensen van het park kunnen begeleiden. Alleen mensen met een eventticket zijn welkom, de regulieren bezoekers moeten voor 19.00u het park verlaten hebben.

De sfeer is fantastisch! Mooie kerstversieringen, heerlijke kerstmuziek, nepsneeuw uit de lucht, ik kijk mijn ogen uit. De wachttijden voor de attracties zijn kort, voor de meeste attracties 5 a 10 minuten. The seven dwarfs mine train is het drukste met 45 minuten, daarna komt Peter Pan's flight met 30 minuten.

Over het park zijn locaties verdeeld waar je holiday treats kunt krijgen. Warme chocomel, eggnog (heel populair drankje, maar ik vind het niet lekker), diverse soorten koekjes, pretzels, etc.

Ik geniet ontzettend! Christmas is the most wonderful time of the year!

Voordat ik het weet is het 00.00u en is het feest afgelopen. Ik loop snel nog even bij de Starbucks binnen om een beker te kopen voor mijn collectie! De rij is gelukkig kort en ik heb de laatste beker te pakken! Ik kan niet wachten om mijn bekers thuis uit te stallen in de vitrine die mijn vader heeft opgehangen!

Dit keer besluit ik met de boot terug te varen richting de parkeerplaats, want de rij voor de monorail is lang. De boot komt al aanvaren en binnen vijftien minuten worden we aan de overkant van het meer afgezet. Daarna loop ik snel door naar het trammetje dat ons terug brengt naar het parkeergedeelte waar ik sta, Villains, Hook/Haak. Gelukkig heb ik onthouden waar ik de auto heb neer gezet en valt de kleur goed op, want het parkeerterrein is zo groot, dat je er makkelijk kunt verdwalen.

Rond 1.30u ben ik terug in het hotel, trek ik snel mijn pyjama aan en ga naar bed, wat ben ik moe...

BLOG VRIJDAG 29 & ZATERDAG 30 SEPTEMBER 2017 DAG 19 & 20

Vandaag is dan toch echt de laatste dag aangebroken.

De nacht is rustig verlopen, geen gekke dingen gebeurd, dus ik heb goed kunnen slapen. Om half negen besluit ik uit bed te gaan, te douchen, aankleden en ontbijten. De douches blijken bezet te zijn, dus ik ga weer terug naar de kamer om alvast mijn rugtas klaar te maken voor vandaag en de spulletjes die vanavond in mijn rugtas moeten doe ik voor nu even in een aparte tas. Ondertussen komen twee jongens de kamer in, die er fris gedoucht uitzien, dus ik waag weer een nieuwe poging en inderdaad zijn de douches vrij. Na het douchen en aankleden pak ik de rest van mijn spullen in de koffer. Rond half tien ga ik naar beneden om nog even te ontbijten met de restjes die ik heb qua boodschappen. Ondertussen ga ik eens bekijken wat ik vandaag zal gaan doen en hoe ik daar dan kan komen. Rond kwart over tien loop ik weer terug naar de kamer en daar zijn op dat moment ook nog twee kamergenoten. Een man uit Amerika en een jongen uit Engeland. Als ik mijn spulletjes bij elkaar aan het rapen ben, beginnen ze een gesprek met me over wat mijn plannen zijn voor vandaag. Dus ik vertel dat ik vanavond weer naar huis vertrek en waar ik geweest ben gedurende de drie weken. De Engelsman gaat binnenkort ook naar Vancouver, dus die had wat vragen die ik allemaal kon beantwoorden. We komen ook in gesprek over Londen, Sutton, waar hij vandaan komt en ik vertel hem dat ik een half jaar in New Malden heb gewoond en in Kingston heb gestudeerd, dit ligt vrijwel bij elkaar om de hoek. Dus we raakten daar ook over in gesprek. Ik vertrek daardoor iets later dan ik had gepland, maar check op tijd uit, namelijk om 10.50u en uitchecken mag tot 11.00u. Nadat ik me heb uitgecheckt bij de receptie, berg ik mijn koffers op in de bagagekamer van het hostel en ik pik deze dan vanavond hier weer op.

Ik besluit als eerste naar het Royal Ontario Museum (ROM) te gaan. Bij de Citypass Toronto die ik maandag heb aangeschaft zit een ticket voor dit museum, dus ik ga daar gebruik van maken. Ik ga er met de metro heen, dat is gelukkig één rechtstreekse lijn vanaf de metro vlakbij het hostel. Ik besluit een dagkaart voor het openbaar vervoer te kopen, aangezien ik nog niet exact weet wat ik vandaag nog allemaal ga doen. Beneden bij het metrostation koop ik een kaartje bij een het loket voor CAD$12,50 en daarmee kan ik vandaag onbeperkt met de metro, bus en tram. Ik hoef het kaartje alleen maar te laten zien aan de controleur of chauffeur/bestuurder.

De metro's rijden om de vijf minuten, dus ik sta binnen dertig minuten van deur tot deur. Ik laat mijn ticket scannen en loop vervolgens de grote hal in, pak een plattegrond en begin op de begane grond. Het museum bestaat uit vier etages, waarvan drie etages met vaste tentoonstellingen en één etage met een wisselende tentoonstelling voor een periode van 2 a 3 maanden. Alle verdiepingen zijn weer verdeeld in gebieden, dus er is een gedeelte met voorwerpen uit o.a. Europa, Azië, Italië/Rome en Egypte. Er is een gedeelte met mineralen en één met Dinosaurussen (skeletten, botten, tanden, fossielen).

De tweede etage was mijn favoriete! Daar hadden ze opgezette dieren en niet op een standaard manier, maar in posities die bij de dieren passen. Zo is er bijvoorbeeld een opgezette poes die in de houding staat om een muis te vangen, een wasbeer die in een vuilnisbak aan het graven is en vogels allemaal in de vlieghouding. Aan het plafond hangen diverse soorten vogels op deze manier tentoongesteld, echt prachtig. Voor deze etage neem ik dan ook meer tijd dan voor de andere etages. Na het tichtste Chinese kopje of Romeinse pot heb ik het wel gezien. Ieder scherfje is natuurlijk van historische waarde...ik heb er alleen geen geduld voor. Ik hoorde van de week van de tourguide op de hop-on-hop-off bus dat er maar 5% van de gehele collectie staat tentoongesteld. De overige 95% is elders op een geheime locatie en wordt uiteraard zwaar bewaakt.

Ik loop uiteindelijk zo'n 2 uur rond in het ROM en ik heb alle verdiepingen gehad. Ik ben wel door de meeste gedeeltes met een sneltreinvaart heen gelopen, dus als je voor alles de tijd neemt, ben je wel langer zoet. De dinosaurus, mineralen en opgezette dieren tentoonstelling vond ik het leukste, maar over het algemeen hadden ze prachtige voorwerpen. Dit is echt een uitje voor het gezin en zeker op zo'n regenachtige dag zoals het vandaag was.

Tsja het is inmiddels half twee, wat zal ik nu gaan doen? Door het weer besluit ik maar om naar een overdekt winkelcentrum te gaan, deze ligt op dertig minuten afstand. Aangezien ik eigenlijk geen ruimte meer heb voor extra bagage, hang ik de typerende Nederlander uit, kijken kijken en niet kopen. Ik besluit hier wat te gaan lunchen, om de tijd te doden. Om vijf uur besluit ik om maar terug naar het hostel te gaan. Ik was eerst van plan om naar Kensington Market te gaan, maar qua verbindingen kwam dat niet uit en ook het weer zit niet mee. Ik ga voor de toeristische route met de bus en tram, zodat ik nog iets van de stad zie. Uiteindelijk ben ik om zes uur in het hostel en ga beneden in de pub van het hostel nog even iets drinken. Om 18.45u haal ik mijn koffers op en doe ik alles wat ik tijdens de reis nodig heb ik mijn rugtas.

Om 19.00u moet ik echt gaan lopen richting de station en dat is nog een wandeling van vijftien minuten. Het is altijd een heel gedoe met die koffers, maar ik kom gelukkig heelhuids aan op het station. Ik koop een kaartje voor de trein naar het vliegveld en ga klaar staan op het perron. De trein heeft jammer genoeg vertraging en laat dus wat langer op zich wachten. Uiteindelijk ben ik om 20.15u op het vliegveld, ruim op tijd, aangezien mijn vlucht om 22.55u vertrekt.

Ik ga in de rij staan om mijn bagage af te geven en als ik aan de beurt ben wacht me een onaangename verrassing. Mijn grote koffer weegt precies 23kg, dus dat is allemaal prima. Dat wist ik al, want ik had mijn koffer van te voren gewogen. Maar mijn handbagage moest ik ook laten wegen... oeps! Dat heb ik nog nooit hoeven doen bij de KLM en tijdens deze hele vakantie was dat ook nog niet gebeurd. Nou ja, dan moet het maar mijn handbagagekoffertje en rugtas blijken samen 25 kg te wegen en het mag maar samen 12kg zijn! Daarnaast heb ik ook nog een plastic tas mee met een kussentje en stiekem nog wat andere dingen, maar die mag ook niet mee want je mag maar twee extra items. Een handbagagekoffertje en een handtas/rugtas. Hoe ik ook mijn charmes in de strijd gooi, ze zijn streng, heel streng. Ik heb dit bij de KLM nog nooit mee gemaakt, dat mijn hangbagage gewogen wordt en dat je geen extra plastic tasje mee mag nemen, dus het overvalt me enorm. Oke en nu? Ik kan mijn handbagagekoffertje in laten checken als bagage, maar dat kost omgerekend €82,- . Ik vraag even om een time-out zodat ik rustig kan nadenken over hoe ik dit ga aanpakken. Ik zoek een rustig hoekje op en probeer een strategie te bedenken. Mijn pins zijn best zwaar, als ik die nu onder mijn kleding doe? Dus ik die twee tasjes onder mijn t-shirt doen en mijn vest dicht. Dat ziet er niet uit! Wie houd ik nou voor de gek, dit zien ze echt wel. Wat ik ook bedenk en probeer, er zit echt niets anders op dan mijn koffer in te checken. Wat baal ik enorm hiervan! Als ik dit van te voren had geweten, had ik zelf een koffer kunnen toevoegen aan mijn reis en was het goedkoper geweest dan dat ik het nu op het vliegveld moet doen. Maar ik kan en wil niets meer achterlaten van mijn spullen, want ik bij me heb wil ik echt mee terug nemen. Er zit dus niets aan anders op dan mijn koffer in te laten checken. Ik vraag wel of ze er breekbaar/fragiel op willen zetten, want mijn complete bekercollectie zit in die koffer (niet zo vreemd dus dat gewicht ). Ik heb er voor de zekerheid mijn Disney Starbucksbekers uitgehaald, want daar zou ik echt van balen als ze stuk gaan onderweg. Van de rest hoop ik uiteraard ook dat ze heel overkomen, maar goed dat lot ligt niet meer in mijn handen...

Een paar tientjes lichter en lichtelijk chagrijnig loop ik richting de security. Ik moet mijn spullen in de bakken leggen, alleen vloeistoffen en laptops moeten uit de bagage gehaald worden en mijn instapkaart wordt gescand. Geheel willekeurig (tuurlijk) word ik eruit gehaald om extra gecontroleerd te worden. Als inmiddels ervaringsdeskundige ga ik direct op de gele voetjes in de scanner staan en alles blijkt uiteraard in orde. Al met al verloopt alles voorspoedig en ben ik binnen twintig minuten door alles heen.

Er zijn niet zo veel winkeltjes op het vliegveld zie ik, dus ik heb alle tijd om even rond te kijken. Door dat gedoe met mijn bagage was ik pas om 21.15u achter de douane en het instappen begint om 21.55u. Het is nog best een stukje lopen naar de gate en daar aangekomen, blijkt dat ze eerder zijn begonnen met boarden. Vrij vlot zit ik in het vliegtuig en dan is het wachten. Uiteindelijk blijken we niet eerder te mogen vertrekken, dus om 22.55u (de geplande tijd) mogen we richting de baan taxiën.

De vlucht verloopt voorspoedig. De maaltijd die ik krijg valt jammer genoeg verkeerd, dus ik voel me een tijd niet lekker, maar gelukkig zakt het na een bezoekje aan kamertje 100 weg. Ik reserveer altijd een diabetes maaltijd als ik ga vliegen. Dit doe ik, omdat de reguliere maaltijden vaak te vet zijn en daar kan ik niet tegen. De maaltijd van vandaag bestond uit gegrilde courgette, worteltjes en vis en die vis viel niet goed. Wat duurt het dan lang dat ze die trays weer op komen halen...Op mijn belletjes/lampje werd niet gereageerd, dus het duurde even eerdat de stewardess langs kwam om die trays op te halen. Gelukkig zit ik helemaal achteraan in het vliegtuig en zijn wij als eerste aan de buurt met afruimen, dus ik kan nu eindelijk even weg. Zoals ik al schreef voelde ik me daarna stukken beter.

De vlucht duurt maar zes uur en een paar minuten, maar aangezien het een nachtvlucht is probeer ik wat te slapen. Dit lukt gelukkig ook, door mijn superfijne dekentje die ik trouw mee neem op mijn reizen en zo heerlijk zacht is. Het aanbod qua films vind ik dit keer tegen vallen en ik ben er eigenlijk ook te moe voor.

Om 11.00u landde we op de Polderbaan en ben ik dus weer in het koude kikkerlandje gearriveerd. We kunnen snel van boord, de rij bij de marechaussee is kort dus ook daar ben ik snel doorheen en binnen vijf minuten rollen de koffers van de band en mijn bagage gelukkig vrijwel achter elkaar. Mijn vader haalt me vandaag op. Het is druk bij het afhaalgebied, onder andere door autocontroles van de marechaussee, dus het duurt even dat mijn vader er doorheen komt. Ik loop hem een beetje tegemoet, zodat hij niet hoeft te parkeren en we direct door kunnen rijden. Dit komt precies goed uit, aangezien er een korte file is, zodra hij in de buurt is. Snel een kus en de koffers in de kofferbak en naar huis waar ik om 12.10u aankom. Home sweet home!

Ik wil bij deze iedereen bedanken die mijn blogs (trouw) gevolgd hebben of sporadisch mee hebben gelezen. Jullie hebben toch de moeite genomen om met mij dit avontuur te beleven. De commentaren/reacties las ik met veel plezier en zorgde ervoor dat ik door ben blijven gaan met schrijven. Zonder jullie was deze vakantie toch een andere belevenis geweest en misschien zelfs wel een stuk minder leuk!

En dan nu? Tsja, in een héél diep zwart gat vallen... Nee, dat zeker niet! Maar deze reis heeft wel weer mijn reislust, maar vooral het ontdekken & bezichtigen van nieuwe plekken sterk aangewakkerd. Door jullie voelde ik me tijdens de reis veel minder alleen dan ik dat normaal heb, dus ik wil het schrijven van een blog tijdens mijn volgende reis/reizen er zeker proberen in te houden.

Nogmaals ontzettend bedankt!

BLOG DONDERDAG 28 SEPTEMBER 2017 DAG 18

Oh, what a night! Één van mijn kamergenoten kwam midden in de nacht de kamer binnen en deed het grote licht aan. Ik probeer vervolgens weer verder te slapen, zit er opeens niet veel later iemand op het bed naast mij en gaat een telefoongesprek voeren, om 3.15u 's nachts!! Gladiool! Ik vermoed dat dit dezelfde persoon is... Aan het gesprek te horen wil hij ergens een accommodatie boeken en vervolgens gaat hij ook nog eens discussiëren over de prijs. Aan het eind van het minutenlange durende gesprek, zegt hij tegen de vrouw waarmee hij in gesprek is aan de telefoon dat hij zachtjes moet praten, want er proberen mensen te slapen... nou als hij dit zachtjes noemt...en vervolgens kapt hij het telefoongesprek ontzettend onbeschoft af. Dude, waar ben je mee bezig?!?! Ik zat me echt op te vreten in bed en heb een paar keer op het punt gestaan er iets van te zeggen, maar ik wist niet in hoeverre de rest er last van had, aangezien hij het naast mijn bed deed, aan het einde van de kamer. Ik hoorde ook niemand anders een opmerking maken, dus dat vond ik erg lastig in te schatten. Vervolgens was het gesprek dus over, ging meneer zelf naar bed, maar liet het licht aan. Mijn bovenbuurman klom het bed uit om het uit te doen! Wat houden we toch allemaal goed rekening met elkaar.

Gelukkig werd ik voor mijn wekker afging wakker, maar ik heb wel het gevoel alsof ik door een vrachtwagen ben overreden. Ik heb ruim een uur de tijd om me klaar te maken, dus ik neem alle tijd om beneden in de keuken te ontbijten. Gisteren had ik de kleding voor vandaag al klaar gelegd, maar ik zag dat het toch frisser zou gaan worden, dus ik heb voor iets warmere kleding gekozen en daar was ik uiteindelijk ook wel blij om.

Om 9.15u, de afgesproken tijd, sta ik voor het hostel klaar om worden opgehaald, maar de bus is te laat en is het 9.30u als de bus aan komt rijden. We rijden vervolgens naar het busstation en daar moeten we overstappen op een andere bus, maar ook deze laat lang op zich wachten. Uiteindelijk vertrekken we om 10.30u richting de Niagara watervallen.

De eerste stop is bij een wijngaard, Trius Winery. Dit is pionier onder de icewine wijngaarden, zij zijn namelijk de allereerste wijngaard die icewine maken. Hier krijgen we 20 minuten de tijd om een proeverij te doen en in de winkel te kijken & kopen. We lopen naar een lange houten tafel waar allemaal wijnglazen op staan en één van de medewerkers van de wijngaard legt iets uit over Trius Winery en dat de weersomstandigheden in dit gedeelte van Canada goed is voor de druiven en daardoor steeds meer wijngaarden erbij komen. De wijn die we mogen proeven blijkt een icewine te zijn uit 2015. Aangezien ik geen alcohol drink, sla ik een beurt over en mag ik aan de druivensap *hik*. Ik heb het goed geroken en even over mijn tong laten rollen en ik ben tot de conclusie dat het het lekkere druivensap is uit een goed jaar. Na het proeven worden we naar de winkel gebracht, waar je uiteraard icewine kan kopen, maar ook souveniers in wijnthema. Ik heb even rond gekeken, als je van wijn houdt erg leuke dingen, maar in ieder geval niets voor mij.

Als we weer allemaal in de bus zitten, maken we een korte rit richting Niagara-on-the-lake. Hier krijgen we maar 40 minuten de tijd, maar in die tijd moeten we ook een wandeling maken a 7 minuten heen en 7 minuten terug. Eventueel kan je ook met een shuttlebus naar het centrum rijden, maar daar stond een lange rij voor en met wandelen zie je toch ook meer, dus ik besluit met de benenwagen te gaan. Het is een erg leuk dorp in Victoriaanse stijl. De hoofdstraat bestaat voornamelijk uit winkeltjes en restaurants en aangezien we maar kort de tijd hebben durf ik niet lang in winkels te kijken en sla ook winkels over. Jammer, want ze hebben erg leuk aanbod qua souvenirs, lokale producten, sieraden, kleding, etc.

Bij terugkomst bij de bus waren meer mensen teleurgesteld over de korte tijd. Onze gids Mary Anne en onze chauffeur vertelde dat deze tour je overal een indruk van wilt geven en dat je dan zelf op eigengelegenheid nog eens teruggaat. Tsja, dat is voor de meeste mensen niet de bedoeling, maar goed het is niet anders. Als ik ooit terugkom, kans is erg groot , hoop ik inderdaad op eigen gelegenheid te gaan of langer de tijd te hebben.

Mary Anne, onze gids, is een erg lieve vrouw, die graag praat en dan vooral over haar familie. Tijdens de rit reden we langs het dorp waar haar man heeft gewoond en daar werd natuurlijk van alles over verteld. Haar schoonmoeder woont in een verzorgingshuis waar we langs reden, dus we moesten natuurlijk allemaal even zwaaien en "by mom" zeggen. Ook over haar kinderen en kleinkinderen raakte ze niet uitgesproken. Tussendoor vertelde ze ook nog iets over de omgeving waar we reden, maar vaak net even iets te laat.. " Oh, dat was het..." "Als je naar rechts kijkt zie je Toronto, oh nu even niet..". En dan kijk je vervolgens alleen maar naar geluidschermen. Maar voor de rest hield ze de groep goed bij elkaar en hield ze alles goed in de gaten.

Na de stop in Niagara-on-the-Lake rijden we naar onze lunchlocatie, het Sheraton hotel. Daar hebben we op de 13e etage een lunchbuffet in de Fallsview Dining Room. Deze lunch zit bij de dagtocht inbegrepen, dat is ook één van de redenen geweest om deze tocht met Grayline te maken. Ik had goede reviews gelezen over het uitzicht en het eten, dus wilde ik graag hier eten.

Het buffet is prima, niet heel hoogstaand qua kwaliteit, maar het smaakt prima. Er is keuze uit een paar koude salades, champignonsoep, aardappelpuree, rijst of pasta, broccoli, vis, kip, beeflapjes, fruit en toetjes pakken. Ik zit met drie andere uit de groep aan een tafeltje bij het ruim, met uitzicht op de falls. Gelukkig hebben we hier één uur en 10 minuten de tijd, dus ik kan rustig eten en van het uitzicht genieten.

We moeten ons om 15.10u in de lobby van het hotel melden, dus ik ga eerder naar beneden en naar een Starbucks om een beker voor mijn collectie te kopen. Ik heb nu alle bekers die ik wilde hebben!

Ik zal eerst kort iets vertellen over de Niagara watervallen, voordat ik de rest van mijn dag en ervaringen beschrijf. De Niagara watervallen liggen ten Zuiden van Toronto, op zo'n 1,5 uur rijden. De watervallen liggen op de grens van Canada en de Verenigde Staten. Op de brug die beide landen met elkaar verbindt, staat in het midden van de brug een Canadese & Amerikaanse vlag, deze geven de grens aan. Er zijn drie watervallen; De Horseshoe falls is de bekendste en grootste en ligt aan de Canadese kant, de American Falls ligt in de VS en de Bridal Veil falls is het kleine broertje van de American Falls en ligt er pal naast.

Om 15.10u sta ik in de lobby en als de groep compleet is lopen we naar de bootcruise die bij deze dag inbegrepen is, The Hornblower cruise. We krijgen een ticket van Mary Anne en ze vertelt ons dat we ons om 16.20u weer moeten melden voor het Sheraton hotel, daar staat de bus dan op ons te wachten.

De cruise is ontzettend leuk om te doen. Je vaart langs de watervallen en gelukkig krijg je allemaal een poncho voor je aan boord gaat, want je wordt gegarandeerd nat! Mijn schoenen en een deel van de beide mouwen van mijn vest zijn doorweekt, maar wat een ervaring!! Er waren meerdere regenbogen en we varen enorm dichtbij de watervallen. De Horseshoe falls varen we zelfs deels in, het is namelijk hoefijzervormig en door het midden kan je dan natuurlijk erin varen. Wat een herrie en wat veel water. Maar die glimlach die deze natuurwonder bij mij veroorzaakt is niet van mijn gezicht te slaan merk ik.

Vol nieuwe indrukken loop ik weer terug naar de bus. Ik hang met vest op de stoel naast me, in de hoop dat de mouwen snel zullen opdrogen, gelukkig is dit na een uurtje ook het geval en mijn schoenen zelfs veel sneller.

We krijgen nu een optionele excursie, als je daar niet aan mee wilt doen, ga je naar The Niagara River Whirpool. Op deze plek komt het water dat van de watervallen stort in een soort draaikolk terecht en dat kun je dan bekijken. Ik kies voor de optionele excursie a CAD$111,-. Ik wilde deze excursie eerst niet doen, maar bij de Starbucks stond een Nederlandse vrouw achter me in de rij en ik zag aan de plastic tas die ze bij zich had, dat zij deze excursie had gedaan en ik vroeg naar haar ervaring. Zij zei dat ik niet moest twijfelen en het echt moest gaan doen, het is prachtig.

Oke, ze had me overtuigd, ik ga dus een helikoptervlucht maken boven de Niagara watervallen. In New York heb ik al een keer met een helikopter gevlogen, dus dit is niet mijn eerste keer, maar het blijft toch een bijzondere ervaring. Nog twee andere van de groep, een Italiaanse vader met zijn dochter, gaan ook mee, dus we zijn met zijn drieën. De rest van de groep gaat dus naar de Whirpool en komen ons later weer ophalen. Het is aardig druk, dus we moeten wachten. Meerdere grote groepen zijn voor ons en die moeten van hun gids allemaal bij elkaar blijven. Daarom komen er opeens drie plekken vrij en kunnen wij eerder dan deze grote groep gaan. Ik ben daar blij om, want anders moet de hele bus straks op ons wachten. Mijn rugtas mag niet mee aan boord en moet ik aan de kant leggen. Als de helicopter landt en de vorige groep uitstapt, wordt er eerst een foto van ons voor de helicopter gemaakt. Wij met zijn drieën en nog drie vrouwen, dus met de piloot zijn we met zijn zevenen. Ik ga als laatste in de helikopter en zit daardoor bij het raam! De riemen worden voor ons vast gemaakt, er worden nog een paar foto's gemaakt en dan gaan de deuren dicht.

Het is een vlucht van ongeveer 8 minuten, maar we bekijken de Niagara watervallen vanuit allerlei invalshoeken. Heel erg mooi om het vanaf boven te zien. Voor ik het weet landen we weer, gaan de deuren open, onze riemen los gemaakt en moeten we uitstappen. Uiteraard word je vervolgens naar de foto's geleid en ik moet zeggen dat ik op alle foto's leuk sta. Ik vind ze eigenlijk te duur, CAD$25,- per stuk en besluit het niet te doen. Onze bus komt ook net aanrijden, dus ik loop daar naar toe. Ik had gelezen in de folder dat je een certificaat krijgt als je deze vlucht hebt gedaan en die hadden wij niet gehad. Ik vroeg het aan Mary Anne en zij is het meteen voor ons gaan regelen. Ik begon toen ook spijt te krijgen dat ik geen foto had genomen, dus liep snel achter haar aan of ik dat alsnog mocht doen en dat mocht! Ik kon moeilijk kiezen, maar heb uiteindelijk voor de foto gekozen waar ik in de helikopter zit. De andere foto voor de helikopter was ook erg leuk, maar daar stond ik op met mensen die ik niet ken, dus daarom dat die het niet is geworden.

Eenmaal terug in de bus blijken we weer terug te rijden naar de watervallen, naar Table Rock. Vanaf hier heb je uitzicht op de bovenkant van de Canadese waterval, The Horseshoe waterfall. Hier zie je het water dus heel snel richting de rand stromen en naar beneden vallen, 58 meter diep. Erg indrukwekkend om die snelheid te zien waarmee het water zich verplaatst.

In het gebouw wat hier naast staat zitten restaurantjes en winkeltjes, alleen is jammer genoeg bijna alles dicht. Alleen een duur restaurant en een Tim Horton zijn open. Tim Horton verkoopt broodjes met bijvoorbeeld kip of hamburgers, maar ik ben er geen fan van. Ik besluit daarom ook te wachten tot ik terug ben in het hostel en daar dan iets te eten.

Om 18.20u zit iedereen weer in de bus en rijden we terug naar Toronto. Om 20.30u word ik voor mijn hostel afgezet en zit deze indrukwekkende dag er echt op.

Beneden in de kelder van het hostel zit een pub en ik besluit daar dus iets te gaan eten. Het menu blijkt erg beperkt en ik kies uiteindelijk voor een beefburger. Jammer genoeg niet echt lekker, maar het is wel erg gezellig beneden. Een stelletje treedt op, soms doen ze solo's en vooral zij kan aardig goed zingen. Ze worden opgevolgd door een jongen die gitaar speelt, maar dat heb ik niet meer afgewacht.

Niagara een aanrader? JA!! Het is echt een mooie afsluiting van mijn vakantie geweest. Uiteraard heb ik morgen nog, pas rond 19.00u hoef ik richting het vliegveld, maar toch voelt dat niet echt meer als een vakantiedag. Er is veel te doen in de omgeving van Niagara, dus ik raad een overnachting wel aan. Heb je daar de tijd niet voor, is zo'n dagtocht echt een goede optie. Zo gehaast de ochtend was, zo relaxed was de middag. Van mij mogen ze die wijnproeverij skippen en meer tijd in het dorpje geven, maar dat is persoonlijk. Ik kom hier zeker een keer terug!

Nu maar eens mijn koffer netjes inpakken, zodat ik morgen even wat langer in bed kan blijven. Om 11.00u moet ik uitchecken, dus alle tijd en dan maar eens kijken wat ik ga doen. Toronto Zoo moet ik jammer genoeg overslaan. De reistijd blijkt 1,5 uur heen en dus ook 1,5 uur terug te zijn, als alles mee zit en dat durf ik niet aan op de dag dat ik terug ga vliegen. Erg jammer, maar dan ga ik de stad nog maar eens beter bekijken of een Prins Harry speurtocht houden.

BLOG WOENSDAG 27 SEPTEMBER 2017 DAG 17

Een blog schrijven kost tijd en dat heb ik vannacht weer goed gemerkt. Ik lag uiteindelijk 02.00u in bed! Als je dan je kamer in komt, kun je niet zomaar het grote licht aan doen. Gelukkig staat mijn bed vrij dicht bij de deur, dus op de tast weet ik mijn bed vrij snel te vinden, alleen het leeslampje is wat lastiger. Gelukkig weet ik inmiddels dat het een draaiknopje is, dat scheelt weer veel gedoe met het licht aan proberen te krijgen. Ik pak snel mijn pyjama, tandenborstel & tandpasta en ga weer naar de gang richting de badkamer. Oeps, bijna mijn sleutelkaartje vergeten, maar gelukkig nog op tijd . Snel omkleden, tandenpoetsen en weer als een dief in het donker naar binnen sluipen mijn bedje in en het licht uit. Oke, ik ben eigenlijk nog klaar wakker.. Na een paar keer heen en weer draaien, ook weer niet te veel want mijn bed piept verschrikkelijk , weet ik eindelijk een goede houding te vinden en val gelukkig in slaap. Ik word nog diverse keren van mijn eigen gedraai wakker, nou ja van het gepiep van mijn bed dat word veroorzaakt door het gedraai en ik schop met mijn knie een keer tegen het kluisje boven mijn bed. *#%$¥+= en dat dan binnensmonds want ik wil de rest niet wakker maken. Het leed dat slapen in een hostel heet!

Vanmorgen kom ik dan ook moeilijk uit bed, voel me gebroken. Uiteindelijk om half tien ga ik me dan toch echt douchen en aankleden, ontbijten en op pad.

Ik loop weer naar de halte van de hop-on-hop-off bus, een wandeling van vijftien minuten en de bus staat al klaar, dus kan direct instappen. Gelukkig genoeg plek, dus ik kan foto's maken van het gedeelte waar ik gisteren niet aan toe ben gekomen.

Bij halte zeven stap ik uit, Casa Loma. Dit is een kasteel dat gebouwd is door Sir Henry Mill Pellatt. Er gaan meerdere verhalen over hoe hij op het idee gekomen is om een kasteel te bouwen. Het verhaal van de gids op de bus vond ik het mooiste. Sir Henry vroeg aan zijn vrouw wat ze graag wilde hebben voor haar verjaardag en toen gaf zij aan een kasteel te willen. Ze zijn vervolgens samen door Europa gaan reizen om kastelen te bezoeken en uit de ervaringen/bezichtigingen is Casa Loma als resultaat gekomen. Een mix van diverse Europese invloeden, hier noemen ze het "Het kasteel van Frankenstein". De bouwt heeft drie jaar geduurd, tussen 1911-1914 en ze hebben er uiteindelijk maar tien jaar gewoond! Door de eerste wereldoorlog en de daarop volgende depressie heeft sir Henry Mill Pellatt veel geld verloren en kon hij de hoge kosten die bij het onderhoud van het pand kwamen kijken en de belastingverhoging van CAD$600,- per jaar naar CAD$1000,- per maand niet meer opbrengen. Daarna heeft het kasteel jaren lang dienst gedaan als luxe hotel en vanaf 1933 is het een museum.

Het kasteel ziet er mooi uit van de buitenkant, maar binnen vind ik het eigenlijk een rommeltje en niet logisch ingedeeld. In het begin moet ik ook echt goed op de plattegrond kijken hoe ik het beste kan lopen, want er is geen vaste looproute. Het is een self-guided museum, dus je mag op eigen gelegenheid alles ontdekken. Bij de entreeprijs van CAD$27,- zit een audio-tour inbegrepen. In het begin luister ik hier nog naar, maar ik heb geen geduld voor de lange verhalen, dus ik besluit het bij de borden met tekst te laten die op sommige plekken in het kasteel staan.

Er staan op de gangen antieke banken, waar je dus niet op mag zitten. Een vies touwtje probeert mensen daar ook van te weerhouden ,maar het staat niet achter een barricade of iets dergelijks, je kunt het allemaal gewoon aanraken als je dat wilt, er loopt geen beveiliging rond.

De indruk die ik krijg van het museum, is dat het erg commercieel is ingesteld. Ruimtes kun je afhuren, er is veel bedrijvigheid qua personeel, onder andere zijn werklui bezig met dingen op te bouwen voor een event. Het merendeel van de kamers zijn gesloten of dienen als kantoor. Qua onderhoud laat het erg te wensen over. Het is vies, op muren en houten wanden staan veel teksten, tekeningetjes en overige vandalisme. Het verbaasd me enorm dat dit niet verwijderd wordt, ik zie dingen staan die in 1999 zijn neer gezet. Één van de kamers kun je afhuren als bruidsuite. Nou al kreeg ik geld toe, zou ik daar nog niet eens mijn hostel voor verruilen. Wat een smoezelige vieze kamer, met oude vieze meubels. En dat bedoel ik eigenlijk met commercieel, wel geld innen, maar niet het geld willen uitgeven/investeren. Het kasteel is in een slechte staat en vies, terwijl het heel veel potentie heeft want de meeste ruimtes zijn prachtig! De kamers van Sir Henry en zijn vrouw, ze hadden gescheiden kamers, zijn echt een aanrader om te bekijken. Mooie meubels & accessoires, erg leuk om te zien. Vooral het sanitair vond ik apart. Het toilet werd afgeschermd met een soort van gordijn. Je kunt ook helemaal naar boven, naar de toren. Vanaf daar heb je mooi uitzicht op het landgoed en op het kasteel zelf.

Zou ik het aanraden? Nou ja ik heb wel een leuke ochtend en middag hier gehad. Er is bijvoorbeeld ook een tentoonstelling over de diverse oorlogen waar Canada een rol in heeft gespeeld en daar staan/liggen heel veel wapens, kledingstukken, persoonlijke items, etc. van Canadese soldaten. De tuin is prachtig en met dit mooie weer zit je heerlijk op het terras. En zoals ik al eerder schreef zijn de kamers van Sir Henry en zijn vrouw zijn bijzonder om te zien. Dus heb je tijd over in Toronto, zou ik het zeker een kans geven. Maar als je hier denkt de warmte te ontwijken, heb je het goed mis, het was bijna niet uit te houden binnen. Ik was blij dat er overal airco's stonden (ook een heel fraai gezicht tussen al dat antiek ) dus regelmatig even de armpjes omhoog en de frisse wind onder mijn oksel laten doorwaaien.

*Aangezien foto's uploaden veel tijd in beslag neemt, zal ik dit volgende week, na terugkomst proberen te doen. .*

Na een bezoekje aan het souvenierswinkeltje loop ik weer naar buiten en terug naar de halte. De bus komt vrij vlot aanrijden. Ik overweeg nog even om tussendoor ergens uit te stappen om te gaan lunchen, maar ik wil tijd besparen en ga daarom maar direct door naar mijn volgende stop. Ik stap uit bij stop 16, Ripley's aquarium of Canada.

In het begin vond ik het niet echt bijzonder. Alleen maar vissen en ook nog eens vissen die ik allemaal wel eens eerder heb gezien. Als ik bij een aqarium kom waarin een octopus zou moeten zitten, krijg ik een Hank gevoel (Finding Dory). Hij is er wel, maar ik zie hem niet. Ik heb een vermoeden dat ik een bosje zuignapjes zie en dat dat een deel van "Hank" is, maar er is geen personeel in de buurt om het aan te vragen. Als ik naar beneden loop, op de beneden etage loopt het museum verder, wordt het allemaal wat interessanter. Ik kom allemaal grappige diertjes tegen die ik niet eerder heb gezien en vervolgens is er een automatische loopband waar je op moet staan dan wordt je verplaatst door een tunnel. Deze tunnel loopt onder een enorm bassin door, dus de dieren zwemmen naast je en boven je langs! En niet de minste, diverse soorten haaien waaronder een zaaghaai die rustig bovenop de tunnel ging liggen. Er zwemt een zeeschildpad voorbij en pijlstaartroggen, echt ontzettend gaaf om te zien! In een apart bassin zitten clownvisjes (Nemo's) en Picasso doktersvissen (Dory's).

Ik loop weer verder en kom in een gedeelte waar je dieren mag aanraken! In een bak met Chrystal red garnalen mag ik mijn hand leggen en er komen een paar garnalen op zitten. Ik schrik, want ik voel kleine steekjes/prikjes. Met die kleine prikjes zijn ze mijn hand aan het schoon eten, ontzettend leuk om te ervaren! Het is dan wel weer erg jammer dat er naast mij een kindje stond die de garnalen wilde grijpen en steeds met zijn handen in het water sloeg en daardoor de beestjes wegjaagde. En niemand zegt er dan iets van, moeder stond er bij en keer er naar, maar zelfs het personeel dat er bij stond zei er niets van. Nou ja, dan zal het wel aan mij liggen. Ik loop maar snel door en ik kom vervolgens bij een bak met haaien, weet even het soort niet meer, maar die mag je voorzichtig met twee vingers op hun rug aaien. Heel apart gevoel, de ene kant op aaien is zacht en de andere kant op voelt ruw. Daarna was er nog een bak waar je roggen mocht aaien maar deze zwommen steeds te laag waardoor ik er net niet bij kon. Dit aquarium is echt een aanrader als je van (zee)dieren houdt!

Om 17.05u loop ik tevreden richting de bus, maar die laat jammer genoeg lang op zich wachten en komt pas om 17.45u. Ik moet daardoor mijn plan een beetje aanpassen, voor de rest van de middag en avond. Ik wilde nog naar een markt toe, maar deze sloot om 18.00u dus die ging ik niet meer halen. Ik besluit naar het Distellery district te gaan en daar uit te stappen. Dit is een gebied met allemaal historische brouwerijen en gebouwen waar nu diverse winkels , brouwerijen en kunstgalerijen in gevestigd zijn. Ik loop een paar winkeltjes in en loop een stukje door het gebied en heb zo wel een beetje een indruk van deze wijk. Ik wil niet te lang blijven, want ik wil vanavond op tijd naar bed en het is nog zo'n dertig minuten lopen naar het hostel.

Onderweg kom ik een Starbucks tegen en ik vind dat ik wel een drankje heb verdiend. Ik begin ook alvast een deel van mijn blog te schrijven, dit scheelt straks weer. Terug in het hostel neem ik een douche en ga beneden nog even wat eten en mijn blog bijwerken.

Morgen staat de laatste dagtocht van deze vakantie gepland. Ik ga naar de Niagara watervallen!!

BLOG DINSDAG 26 SEPTEMBER 2017 DAG 16

Vandaag heb ik onrustig geslapen, maar word 's morgens rond 9.00u toch uitgerust wakker. Ik moet erg wennen aan de tien verschillende ademhalingen, het gesnurk en overige geluiden die ik in de kamer hoor. Daarnaast zijn er gasten die 's nachts en 's morgens vroeg vertrekken, waardoor ik steeds wakker werd.

Om 10.15u ga ik de deur uit en loop richting halte 1 van de hop-on-hop-off tour. Ik wissel mijn voucher in voor een officieel ticket en kan nu 48 uur gebruik maken van deze service en er zit een boottocht bij inbegrepen.

De bus zit aardig vol, dus ik kan jammer genoeg het eerste gedeelte van de rit niet op een goede plek zitten om foto's te maken. Op een kwart van de rit stappen er aardig wat mensen uit, zodat ik op een betere plek kan gaan zitten. Mijn eerste indruk van de stad is goed. Er zijn veel mooie moderne gebouwen, maar ook veel oudere. Een aparte combinatie, maar de stad komt er mee weg.

Het is erg warm in Toronto, zeker voor deze tijd van het jaar, ongeveer 25C en zelfs warmer dan het in Anaheim was. Ondanks mijn 3/4 broek en topje heb ik het warm, heel warm. Ik besluit daarom bij de haven uit te stappen om de 45 minuten durende boottocht te gaan maken ter verkoeling. Deze blijkt alleen net vertrokken te zijn, dus ik moet zo'n 45 minuten wachten tot de volgende tocht. Er is een supermarkt in de buurt, waar ik even naar toe loop voor wat te drinken en te kijken voor een lunch. Ze blijken warme verse maaltijden te verkopen, dus ik kies voor aardappelrondjes, broccoli en een kipfilet en het smaakt erg lekker. Na de lunch loop ik om 13.10u weer terug naar de boot en ga in de rij staan. Om 13.45u kunnen we eindelijk aan boord en begint de vaartocht richting de eilanden van Toronto. Vanaf de boot heb ik mooi uitzicht op de stad en op de bosrijke eilanden. De natuur is hier echt prachtig en ook de stad ziet er erg mooi uit vanaf het water.

Tijdens de tocht bedenk ik wat ik daarna zal gaan doen en ik besluit om dingen te gaan doen die binnen zijn, om zo aan de warmte te ontsnappen. Ik kies voor de CN Tower, waardoor ik vandaag ter land, ter zee en vanuit de lucht een indruk krijg van de stad.

Vanuit de haven is het zo'n 15 minuten lopen naar CN Tower en ik moet daar eerst door de beveiliging heen. Mijn rugtas wordt gecontroleerd en ik moet door een detectiepoortje lopen, alles uiteraard prima in orde en ik mag mijn weg vervolgen naar de kassa. Ik besluit om een Toronto Citypass aan te schaffen, daarmee heb ik negen dagen de tijd om diverse attracties in Toronto te bezoeken; CN Tower, Ripley's aquarium of Canada, Casa Loma, Royal Ontario Museum en Toronto Zoo of Ontario Science Centre, dus totaal vijf attracties. Deze pas kost CAD$93,- = €62,50

Ik stap vervolgens de snelle lift in, die mij binnen 58 seconden naar het observation deck brengt op 346m hoogte, het gebouw zelf is 553,33m hoog. Tot 2009 was CN Tower de grootste toren ter wereld. Het uitzicht is erg mooi op het water en op de stad. Het zicht is goed, dus ik kan ver kijken, maar alles is achter glas. Jammer genoeg staat er nergens een bordje met een uitleg wat er te zien is, dus ik heb geen idee waar ik naar aan het kijken ben. Een verdieping lager, op 342m hoogte is er een open gedeelte waar je naar buiten kunt kijken. Nou ja, niet heel erg open, allemaal metalen draden die het uitzicht versperren, maar de wind is heel goed te voelen op deze hoogte! Binnen is er op deze verdieping ook een gedeelte met een glazen vloer. Terwijl ik geen last van hoogtevrees heb, vond ik dit op de ene of andere manier wel een beetje eng. Ik denk dat het komt omdat het glas is en ik daardoor onzeker was over de stevigheid ervan. Maar goed, op een bord stond dat er zelfs meerdere nijlpaarden op konden staan, dus het zal wel goed zitten. Vervolgens stap ik weer in de lift naar beneden en daar is nog een grote souvenierswinkel en de uitgang.

Ik besluit vervolgens om naar het naast gelegen Ripley's aquarium of Canada te gaan. Het is inmiddels half vijf en normaal gesproken is het aquarium tot en met de avond open. Jammer genoeg word ik tegen gehouden, want het blijkt vandaag maar tot 17.00u open te zijn wegens een besloten bijeenkomst. Tsja de bussen rijden ook niet heel lang meer, wat zal ik dan gaan doen? Dan maar de hop-on-hop-off route afmaken tot de halte waar ik vandaag ben opgestapt. Dit blijkt ook de eindhalte te zijn van deze bus, want er vertrekken geen bussen meer vanaf 15.45u voor een complete toer.

Tegenover deze stop zit een groot winkelcentrum en ik besluit om daar dan maar te gaan kijken. Jippie! Er zit een Hallmark winkel en Disney store! Dus meteen daar naar binnen gegaan om voor Disneyspulletjes te kijken. De Disney store had niets bijzonders en Hallmark was te prijzig, jammer. Voor de rest heeft dit winkelcentrum bijna alle grote bekende winkelketens, dus ik vermaak met er ruim twee uur. Uiteindelijk kom ik alleen met twee standaardjes voor kerstornamenten en een Starbucks beker van Toronto naar buiten. Wel een heel leuk vest gezien bij de GAP, maar ik heb echt niet zo veel ruimte meer in mijn koffer en ik heb nog een paar dagen te gaan....

Ik loop rustig terug richting het hostel, maar besluit om toch eerst nog even door te lopen naar de supermarkt, die twee straten verder ligt. Ik heb hier gisteren kaas zien liggen en vond het eigenlijk te duur, maar ik heb er zo'n behoefte aan dat ik besluit het toch te gaan halen. Ik haal ook nog wat andere boodschapjes voor het ontbijt morgen en een wit bolletje als avondeten. Ik heb mini doosjes hagelslag bij me, dus ik ga lekker een broodje hagelslag eten. Ik koop ook twee hardgekookte eieren, die erg lekker blijken te zijn en dus die kaas. Ik kies uiteindelijk voor Vlaskaas, wat gewoon extra belegen kaas blijkt te zijn en wat echt als Nederlandse kaas smaakt. Gelukkig! Het is die CAD9,- = €6,- dik waard voor dat kleine pest stukje.

Terug in het hostel leg ik de boodschapjes in een mandje waar ik mijn naam op heb gezet en zet deze in de gemeenschappelijk koelkast. Vervolgens breng ik mijn overige spulletjes naar de kamer en zoek alvast kleding voor morgen uit en leg deze klaar. Vervolgens ga ik weer terug naar beneden om te eten. Ik wil eigenlijk mijn blog gaan schrijven, maar er komen twee meiden (zussen) aan mijn tafel zitten en dat blijken Nederlanders te zijn! We hebben van 20.00u tot 00.00u met elkaar zitten kletsen, echt enorm gezellig. Ze komen oorspronkelijk uit Meppel, maar zijn nu twee jaar op reis. Eerst een jaar gewerkt en gereisd in Australië en nu een jaar in Canada. Één van die zussen werkt in een cafe in Vancouver, dat vrijwel om de hoek van mijn hostel daar ligt. De andere werkt in een hotel in Whistler en ze zijn nu samen voor de komende weken op reis door Toronto, Chicago, Los Angeles, Hawaii, Rocky Mountains en ik vergeet vast nog wel een paar andere bestemmingen. De tijd vloog voorbij. Maar goed, ik wilde jullie niet teleurstellen, dus zit ik hier nu om 00.45u nog aan mijn blog te schrijven.

Morgen ga ik weer met de hop-on-hop-off bus en dan o.a. naar Casa Loma en het aquarium.

Oh ja, Prins Harry is ook in de stad! Alleen nog niet gezien. Nou ja, ik denk zijn auto gezien te hebben.. Er was aan het einde van de ochtend veel motorpolitie, met zwaailichten en weg afzettingen. En vervolgens reden er drie grote zwarte geblindeerde auto's langs. Op dit moment zijn de Invictus games in Toronto, wedstrijden voor gewonde oorlogsveteranen en prins Harry is daarvan de oprichter. Ik houd met oren en ogen dus extra open deze dagen!

BLOG MAANDAG 25 SEPTEMBER 2017 DAG 15

Na twee dagen van afwezigheid ben ik weer terug met een nieuwe blog!

Beide dagen heb ik in de Disneyparken doorgebracht en dan komt daar toch echt het moment van afscheid. En oh wat heb ik daar altijd moeite mee! Bij dit soort dingen kan ik gelukkig nog tegen mezelf zeggen dat het niet voor altijd is, dus dat maakt het wat dragelijker, maar toch is het altijd weer een dingetje.

Op zaterdag ben ik de hele dag in Disney California Adventure geweest. Het is druk, wat natuurlijk niet zo gek is op een zaterdag en daardoor zijn er bij de populaire attracties lange wachtrijen. De attractie Guardians of the galaxy spande wel de kroon, daar konden ze de wachttijd niet eens meer registreren. Uiteraard was er een rij in het wachtgebied van de attractie zelf, deze rij werd onderbroken door een weg/looproute richting een andere gebied van het attractiepark en de rij ging verder aan de overkant van de weg, backstage. Maar daar hield het niet op, deze rij maakte weer een bocht terug naar de weg en liep vervolgens door richting het gebied "a bug's life". Ik denk dat de wachttijd minimaal 3 a 3,5 uur was, maar waarschijnlijk langer. Deze sla ik dus maar even over en ga later op de dag kijken hoe lang het dan duurt.

Bij de attractie die een single rider rij hebben, zijn de wachttijden gelukkig wat korter en ik maak daar dus ook gebruik van. Tussendoor geniet ik weer van zo'n heerlijk Frozen lemonade Strawberry ijsje en van de omgeving.

's Avonds besluit ik bij Guardians of the galaxy te gaan kijken hoe lang de rij nu is. Op het bord staat 140 minuten. Ik wil deze attractie graag nog een keer doen, aangezien ik de avondversie nog niet heb gedaan en besluit daarom toch maar aan te sluiten in de rij. In deze Disneyparken hebben ze maar op een paar punten wifi en uiteraard hier dus net niet. Ik moet me dus vermaken met een spelletje op mijn telefoon, maar dat schoot ook niet echt op. Het spelletje geeft je maximaal 5 levens en daarna moet je ruim 15 minuten wachten tot deze weer geactiveerd zijn. Gelukkig blijkt het uiteindelijk geen 140 minuten te zijn, maar 60 minuten. En het was het wachten dik waard! Wat een topattractie! Ik heb de longen uit mijn lijf geschreeuwd en dan vooral van plezier. In tegenstelling tot de dagversie is de lift veel sneller met naar boven en naar beneden gaan en val je volgens mij dieper. Ik moest mijn tas heel goed vasthouden, want die wilde steeds omhoog vliegen.

Maar dan is tocht de tijd aangebroken dat ik het park moet gaan verlaten. Ik was rond sluitingstijd 22.00u uit de attractie, dus alleen de winkels zijn dan nog open en ik moet ook nog eens het hele stuk van 30 minuten terug lopen naar mijn hotel. Ik besluit nog één winkeltje in te gaan en zie nog superleuke houten lepels/spatels voor mijn nieuwe huisje, dus die neem ik uiteraard mee. En dan nog een laatste blik naar achteren en dan is het echt tijd om terug te lopen naar het hotel.

Op zondag ben ik naar het Disneyland Resort geweest. Ik wilde het niet al te laat maken, omdat ik mijn koffer nog voor een deel moest inpakken, maar dat was niet echt gelukt. Ook vandaag is het druk, maar de wachtrijen vallen gelukkig mee, ook dankzij de single rider rij. Ik kies de attracties zorgvuldig uit, zodat ik alleen de attractie nog doe die ik echt leuk vind. Dus de attractie van Indiana Jones, Splash Mountain (2x), Pirates of the Caribbean, Haunted mansion en It's a small world (beste versie van alle parken). Ook doe ik een paar attracties die ik nog niet eerder heb gedaan deze week, Tarzan's tree house, monorail en de trein. De monorail verbindt Down Town Disney met het park, maar ik doe deze rit voor het uitzicht. De Monorail zweeft namelijk boven beide parken tijdens de rit en daardoor kan ik nog even een blik werpen op Down Town en California adventure. Als ik weer in het park uitstap loop ik naar de trein. De rij is niet zo lang, maar uiteindelijk sta ik bijna een uur lang te wachten eer dat ik mee kan op één van de treinen. Er komen er drie langs, maar er stappen steeds te weinig mensen uit. Eindelijk ben ik aan de beurt en kan ik de rit maken. En de enigste reden dat ik deze rit wil maken, heeft weer met dat afscheid nemen te maken. Nog een laatste ronde langs het park, een laatste blik werpen op de attracties die we onderweg tegen komen. De rit is alleen van korte duur. Bij de eerst volgende halte " Main Street" rijden we niet verder . Een mevrouw zit op het perron, heeft zich aan haar been geblesseerd tijdens het uitstappen en zolang zij op het platform is, mag de trein niet rijden. Er wordt ons zelfs aangeraden om uit te stappen, omdat ze niet weten hoe lang het gaat duren. Ik heb nu al zolang moeten wachten, dit kan er ook nog wel bij..

Omdat de verwonding er niet erg uit ziet, de vrouw zit en praat met omstanders, worden mensen boos dat het zo lang duurt, maar het personeel neemt het zekere voor het onzekere dus het is wachten op een dokter. Na vijftien minuten is mevrouw eindelijk zelf van het perron gelopen, kunnen de mensen instappen en vervolgen we onze rit. Ik stap weer uit waar ik ben opgestapt, Tomorrowland. Van hier loop ik naar Main Street, kijk goed om me heen, werp meerdere blikken naar achteren richting het kasteel en loop het park uit. Dit gedeelte van de vakantie zit er nu toch echt op...

En dan is de dag van vertrek aangebroken. Vandaag vlieg ik naar Toronto, voor het laatste deel van mijn vakantie. Ik heb van het weekend een online reservering gemaakt bij Supershuttle om mij op te halen tussen 8.50u-9.10u. Mijn vlucht vertrekt om 12.58u, dus ik zou dan ruim op tijd op het vliegveld zijn en zo min mogelijk stress ervaren. Het vliegveld van Los Angeles is namelijk altijd hectisch druk en daardoor kan het heel lang duren eer dat je door alle controles bent.

Gisteravond heb ik bijna alles in mijn koffers en tas gedaan. De Starbucksbekers in mijn handbagage. Dacht ik dat ik ze allemaal had, vond ik er weer twee en vervolgens nog eentje. Ik ben toch iets te enthousiast geweest met deze nieuwe verzameling . Uiteindelijk maar eentje mee als extra handbagage, dan doe ik maar net alsof ik deze op het vliegveld heb gekocht. Alles zit in de koffers en ik zit precies met mijn grote koffer qua gewicht op 23kg, mooi!

Ik neem afscheid van mijn kamer en sleep de spullen de trap af naar beneden. Neem nog een paar foto's van de buitenkant, lever mijn sleutel in bij de receptie en sta om 8.45u voor de deur klaar. So far so good! Laat die Supershuttle maar komen!

Ik wacht, en ik wacht, nog eens wachten, nog een keer richting de weg lopen en nog langer wachten. Geen Supershuttle. Ik had gisteren en vanmorgen een smsje gehad hoe laat ik opgehaald zou worden, dus de rit was bevestigd. Ik heb ook een link ontvangen waarmee ik de chauffeur via GPS kan volgen en zien waar hij rijdt, maar die werkte niet. Om 9.15u besluit ik naar de receptie te gaan en vragen wat ik moet doen. Zij was zo lief om direct Supershuttle te gaan bellen, want dit klopte niet. Na vijf minuten was ze eindelijk aan de beurt en gaf ze alle informatie die ik had over mijn boeking en vervolgens gaf ze de telefoon aan mij. Ik werd in de wacht gezet, toen ook zij zagen dat er geen GPS-verbinding was met de chauffeur. Ruim tien minuten werd ik in de wacht gezet!! Vervolgens kreeg ik te horen dat zij geen contact kon krijgen met de chauffeur en wat ik nu wilde. Nou zo snel mogelijk naar het vliegveld! Ze kon wel een taxi regelen voor me, op hun kosten, maar dat zou 30 minuten duren eer er één mij kon komen ophalen.

Tijdens het gesprek probeerde ik te kijken of de GPS weer functioneerde en dat bleek zo te zijn. De chauffeur kwam mijn kant op! Dit vertelde ik aan de vrouw die aan de telefoon was en ik besloot om dan toch maar met deze chauffeur mee te rijden.

Om 9.40u stond deze eindelijk voor de deur. Met allerlei smoesjes probeerde hij zich te excuseren, ik ben er niet op in gegaan. Ik had geen zin in drama en nog meer stress dan ik nu al had. We bleken ook nog eens allerlei mensen op te moeten halen bij andere hotels, hij reed nog een keer verkeerd en uiteindelijk om 10.00u reden we pas richting het vliegveld. Bij het vliegveld was het enorm druk qua verkeer en om 10.50u werd ik bij de terminal afgezet. Iemand anders in het busje bleek nog maar een uur te hebben om zijn vlucht te halen, ik zat gelukkig ruimer in mijn tijd.

Inchecken verliep gelukkig vlot en de grondstewardess stelde me gerust dat ik nog alle tijd heb. De rij voor de security was lang en traag en terwijl ik in de rij sta voor de security schrik ik, ik heb niet bewust afscheid genomen! Wat zal ik doen, nog even de rij uitstappen? Nee, het is niet anders en waarschijnlijk kom ik hier nog wel een keer terug, stel ik mezelf gerust. Ik leg mijn spullen in de bakken, trek mijn schoenen uit en ik loop probleemloos door de detectie. Mijn handbagagekoffertje moest uiteraard weer geïnspecteerd worden, vanwege de pins, maar gelukkig was na een korte blik alles in orde en was ik om 11.30u door alles heen. Ik hoef pas om 12.19u te boarden, dus ik heb nog even de tijd.

Dit gedeelte blijkt gelukkig niet zo hectisch te zijn als het gedeelte waar de vluchten o.a. richting Nederland gaan, dan had het namelijk echt veel langer geduurd. Aan deze terminal zijn ook maar iets van vijf gates, dus kleinschalig. Er zijn een paar winkeltjes, met souveniertjes en met snacks en drinken. Gelukkig ook een paar restaurantjes, want ik wilde nog even iets eten voordat ik moet boarden. Aan boord van deze vier uur en twintig minuten durende vlucht krijgen we namelijk geen maaltijd. Ik heb ondertussen de tijd om rustig iets te eten en iets te lezen. Al met al is het dus toch nog goed gekomen!

De vlucht verloopt wat hobbelig, maar voor de rest prima. Ik zit naast een vader met zijn zoon, waarvan de zoon zich prima vermaakt. Hij trekt aan de stoel voor hem, schopt er regelmatig tegenaan en met het tafeltje slaan kan natuurlijk ook. En vader? Oh die vermaakt zich ook prima, met slapen, een beetje om zich heen kijken en lachen om de dingen die zijn zoontje allemaal doet, de lieverd. Gelukkig blijkt het zusje van dit jongetje op de stoel voor hem te zitten en zijn moeder ernaast. En beide reageren nergens op...

Om half negen, lokale tijd (het is hier drie uur later dan in Anaheim en zes uur vroeger dan in Nederlands) landen we met een lange remweg. Als we eenmaal van boord mogen, moeten we met een roltrap of lift naar beneden en daar staat een lange rij voor de costums/douane. Zoals ook in Vancouver, staan hier van die machines waarbij je je paspoort moet scannen en dan gegevens in moet vullen over je bezoek. Als ik aan de beurt ben, accepteert het apparaat mijn paspoort niet. Ik moet vervolgens in een rij gaan staan en als ik vervolgens aan de beurt ben, word ik weer doorverwezen naar een andere rij.

Vervolgens geeft deze man aan dat ik een formulier moet invullen en overhandigt mij er één. Het is zo'n customs declaration formulier, dus wat ik normaal dus in die computer had moeten invullen, moest ik nu op papier doen. Vervolgens laat ik deze weer zien en mag ik doorlopen. Ik vraag of ik een stempel in mijn paspoort mag, in Vancouver heb ik die namelijk ook niet gehad, en de man legt uit dat ze in Canada geen stempels in paspoorten zetten. Jammer!

Daarna gaat het allemaal wat sneller. Ik overhandig mijn formulier en mag vervolgens doorlopen naar de bagagehal, mijn koffer ligt al op de band, dus snel pakken en naar de uitgang lopen. Ik volg de bordjes richting de UP-trein, want daarmee ga ik naar het centrum van Toronto. Ik moet eerst met een shuttletrein naar terminal 1 en daar ligt ook direct het perron voor de Up-trein. Uiteraard koop ik eerst een kaartje bij één van de machines, een enkeltje is CAD$12,35 en loop vervolgens naar de trein en kan direct instappen. Binnen 25 minuten arriveer ik bij Union Station, Toronto. Vanaf hier is het 12 minuten lopen naar het hostel voor de komende dagen "HI Toronto".

Het ziet er gezellig uit! Ik heb een gemengde tien-persoons kamer en op de gang zitten de douches en toiletten. Ik heb gelukkig een benedenbed en er hangt een kluisje boven mijn bed. Hoop dat ik er in mijn slaap niet tegenaan ga slaan, maar wel fijn dat ik mijn waardevolle spullen daarin kan bewaren. Daarnaast heeft ieder bed ook een nachtlampje, dus ik kan ook iets lezen en hoef daarvoor dan niet het grote licht aan te doen. Ik ben benieuwd hoe mijn eerste nacht gaat verlopen, met tien mensen in één kamer, maar tot nu toe zijn de mensen die ik heb gezien erg vriendelijk en behulpzaam.

Morgen staat er een hop-on-hop-off tour op het programma en ga ik de eerste indrukken van de stad op doen.